Żar pod pełnią

[Marcin Tarnowski]

A więc pełnia w Celiny, [1] która od nieba

I w Waleriana, od mocy, [2] – tej nam trzeba.

Tymczasem, o tajemna Mocy z niebios,

Umysł mój dziś jak wcześniej w sztormie się trząsł,

Sztorm, to gdy siła otoczeniem kołysze,

Siła czyż trwa, gdy tylko echo słów słyszę?

A jednak, więc wśród burz pod dach Twój się chronię,

Klękając o ołtarz Twój opieram skronie.

Pozwól niech przejdzie na mnie ciut-dość [3] spokoju,

I jeśli trzeba ciut-dość hartu do boju.

Nie koniec. – Na pełnię zimnego księżyca

Życzenia pełne ognia, by Twój żar wzniecał!...

 

Wkrótce Święta...

 

PRZYPISY

[1] „Celina” wywodzi się od łacińskiego „coelum” = „niebo”.

[2] „Valerus” = „mocny, silny”

[3] Bo ileż jest w kręgach niebios spokoju?

     Czy nie dość, żeby człowiek zasnął na zawsze? –

     Czy pragnieniem nadmiernym celów nie spaprzę?

     Bo ileż tam mocy do trwania w boju?

     Czy nie dość, żeby człowiek szalał już zawsze? –

     Ciut a dość, umiarem żywot mi ułatwże!