Na biurku leży różowa lampka
Obok niej podeszwa z trampka
Bez talentu papier rozrzucony
Wiersz w myślach nie wymyślony.
Flaki z olejem leją się przez palce
Chęci w sercu wirują jak w pralce
I siedzi poeta smutny i suchy
Myśli, jak tu opisać złożone duchy
Czy pisać o życiu w ziemskich murach
Czy pisać o tym co trapi ludzi w komturach
Czy może coś do dziennika, z codziennego prania szmat
Czy jednak nawiązać do wcześniejszych lat
Lecą ciurkiem gęstym wątpliwości
Bo nikt nie zrozumie tych wszystkich zawiłości
Co poczytać pragnie gawiedź?
Czy potrafi ta treść zmaleć?
By były to małe kawałki,
Które można użyć przy naciskaniu kalki
Kalka ta mogłaby posłużyć za prasę
Z której mógłby wyciskać sławę i kasę
"Wiem! Napiszę o ptaszkach i jesieni
O tym jak na wiosnę policzek się rumieni
Gdy dziewka idącą chodnikiem się uśmiechnie
I umysł w stan snu na jawie wepchnie
Będę o chłodnej wodzie w upalny dzień dziergał
O tym jak skowronek wczoraj po południu ćwierkał
O krzakach, które kryją słodkie maliny
O tym, jakie słodkie ciasteczka dostałem na imieniny
Poruszę temat prostych sprzeczności
Których nie chcę rozpatrywać w rzeczywistości
By miała ona ten smak mistyczny
A nie polot ściśle techniczny"
I tak, siedząc, poeta rozweselił się
I zabrał w rękę pióro oraz kartkę zgniecioną tę
Rozwinął pofałdowane, połamane kawałki drewna
I zmarniał - "Przecież to porażka pewna!"
Przypomniał sobie, że wszyscy to robili już
I leży na tym jedynie niespełnienia kurz
Kartkę podarł, pióro wyrzucił w dal
I poszedł w polu żąć, aż po kres górskich hal
By mieć co włożyć do gara
I czasem zrobić bara-bara
