Nieprawdziwa prawda

[Mel666]

Mój bóg zapuścił długie włosy,

Pije wódkę tam, gdzie są wyrzutkowie.

Uśmiecha się, gdy gardzi się nim,

bóg chaosu, nie królewski syn.

 

Mieszka w squacie, co się rozpada,

W świecie dymu, gdzie myśl odpada.

Śmieje się z życia absurdalnej gry,

Buntownik w chaosie, co stworzyliśmy my.

 

Bez złotych tronów, bez wielkiej wiary,

Wspólny oddech to jego ofiary.

Bóg szarości codziennych dni,

Bez światła nieba, co w blasku lśni.

 

Ten mój bóg, tak daleki od prawdy,

Istnieje w cieniach, w melancholii jawny.

Lustro życia, które widzimy,

bóg surowej rzeczywistości, w której żyjemy.

Edytowane wczoraj o 12:35 przez Mel666 (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Powinno być: "nie kurewski syn", ojej, "nie królewski syn".

 

Łukasz Jasiński 

[Angelika2929]

@Mel666

Twój wiersz ma bardzo silny, nieco buntowniczy ładunek emocjonalny. Obraz Boga, który jest daleki od tradycyjnych wyobrażeń, stanowi ciekawą kontrastową wizję – nie jest on istotą pełną majestatu i potęgi, ale raczej kimś, kto jest częścią szarości codzienności, obecnym w marginesach i w chaosie. Taki obraz Boga w squacie, który pije wódkę i śmieje się z absurdów życia, może być odczytany jako symbol sprzeciwu wobec uporządkowanych, świętych norm i przekonań.

Bóg w tym wierszu to postać mocno zbliżona do ludzi – może być w gruncie rzeczy jednym z nas, nawet jeśli nie pasuje do schematów. Zresztą to, co jest w nim najbardziej uderzające, to jego bliskość do "wyrzutków", "szarości codzienności" i "chaosu", co nadaje wierszowi atmosferę smutnej, choć niepozbawionej pewnej wolności refleksji. Ten Bóg nie jest stwórcą, ale raczej świadkiem i uczestnikiem ludzkiego cierpienia, bez złudzeń.

„Buntownik w chaosie, co stworzyliśmy my” – ta linia świetnie podsumowuje sens tego obrazu. Bóg, który nie stara się naprawiać, ale akceptuje naszą rzeczywistość w jej brzydocie i chaosie, może być bardziej autentyczny i ludzki w swoim sprzeciwie wobec świata, który sami tworzymy.

Końcówka, gdzie pojawia się obraz lustra, w którym odbija się życie, jest bardzo wymowna – bóg nie jest kimś, kto narzuca prawdę, ale raczej kimś, kto widzi tę prawdę w jej codziennym, surowym obliczu.

To bardzo mocny, niepokojący obraz Boga, który odrywa się od tradycyjnych koncepcji i staje się częścią naszej własnej, często bolesnej rzeczywistości. Posiada to głębię, zmusza do zastanowienia, a jednocześnie zaskakuje prostotą i brutalnością wyrazu.