Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rozmowa


Manek

Rekomendowane odpowiedzi

Rozmowa

 

Boże, jeśli jesteś na wysokim niebie,

Ześlij mały promyk na spaloną ziemię,

Zstąp na te niskie włości,

Wspomóż w mojej złości.

 

Prawią, żeś powiadał, dam każdemu wolę,

Sam zadecyduję, kiedy ją zabiorę.

Nie dbam, w jaki sposób kochasz,

Ważne aby trochę.

 

Nieistotne także, jak będziesz nazywał,

Byleś miły chłopcze w moim prawie bywał,

Idź i nie zważ, co tam mówią,

Ważne byś zrozumiał.

 

Panie, czemu tedy oni siebie czynią?

Synu, nie wiem właśnie. To nie moja wina.

W imię celu im wystarczy

Aby mną frymarczyć.

 

Ojcze, ty się nie martw, będzie kiedyś lepiej,

Spluń na wszystkie smutki, przyjdą inne dzieci.

Wódkę mam, usiądźmy razem,

Zachodź tu, ja stawiam.

 

Marek Thomanek

02.10.2024

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@piąteprzezdziesiąte Nie rozumiem o co Ci chodzi.

Może nie zrozumiałeś/łaś wypowiedzi wiersza?

Więc informuję. To nie jest krytyka wiary czy tego podobnym ale ludzi którzy w imieniu wiary sieją nienawiść i wykorzystują ją do swoich celów.

 

Często widzę coś takiego. Nawet na tych stronach tutaj. Mam nadzieję, że przyznasz mi rację, że to nie jest zachowanie godne szacunku.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Manek

Tematyka utworu, jakiej się podjąłeś jest szczególna, zwłaszcza dla osób, które idą przez życie z Dekalogiem na ustach i kierują się Świętą Księgą.

Ale ja nie o tym...

Teraz, zważywszy na kaliber przesłania dla Świata, aż mi głupio  wspominać o myśli przewodniej.

Zatem pozwól, że tylko Cię pozdrowię i szybciuchno się ulotnię.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Manek

Bo mnie zupełnie nie chodziło o treść...

Mało tego, mnie kompletnie nie interesują osoby, o których tak ładnie napisałeś. 

Żeby jeszcze bardziej dać świadectwo swojej podłości dodam, że adresat wiersza również mało, co mnie obchodzi...

:(

Ale.

Poruszyłeś istotną kwestię, która znana jest od... wieków.

Pisał o tym Molier, pisała Zapolska.

Ci ludzie byli, są teraz i będą tak długo, jak istnieć będą religie.

Zauważ wspólną cechę tej grupy:

im głośniejsze modły, tym człek bardziej podły.

 

Ja, dla swojego komfortu, omijam i wręcz uciekam, gdzie pieprz rośnie.

To tyle w kwestii treści.

 

Problem, moim zdaniem, tkwi w rytmice, która jest nierówna.

Początkowe strofy, popłynęły z prądem, aż milutko, a dwie ostatnie wir wciągnął i się lekko podtopiły.

Kocham rymy i takie zapisy rujnują mi psychikę.

 

Może szukam dziury w całym, sorry.

Pozdrawiam.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ha ha ha ha ha.

Teraz dopiero rozumiem.

Dlaczego nie od razu tak? Precyzyjniejsze sformułowanie problematyki na samym początku bardzo uprościłoby całą dyskusję.

 

To po pierwsze a po drugie to naprawdę się czepiasz i demonstrujesz swoją niewiedzę.

To co ja tutaj zastosowałem nazywa się załamaniem rytmu lub metrum. Często jest coś takiego stosowane np. w piosenkach.

 

Wiersz to nie tylko rymy i równa metryka i nie gra roli czy Ci się to podoba, czy nie.

Zalecam na przyszłość się jednak sumienniej zapoznać z rodzajami wierszy, budową, figurami retorycznymi itd.

Tak żeby się więcej nie robiło tak śmiesznie jak jest teraz.

 

Mam nadzieję, że udało mi się wyciągnąć statek z mielizny.

Jakby co jeszcze było to pisz. Chętnie odpowiem.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przepraszam, że nie podjęłam dialogu o złych katolikach, którzy sieją nieprawość i demoralizację, tylko czepnęłam się załamania rytmu, przez co sama miałam załamanie i tik nerwowy, ale że jesteś na miły, uprzejmy i pomocny, to już mi przeszło.

 

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przepraszam, że uniemożliwiłam ci rozwinięcie tematu o postępowaniu ludzi z poezja.org

Naprawdę mi przykro, bo widzę jakie to było dla ciebie ważne. 

Może kiedyś nadrobimy stracony czas i opowiesz mi o "niegodnych szacunku zachowaniach".

 

Serdecznie pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Otrzymałem iskrę strachu, znika ciągle. Lata doznań wciąż kształtują, co dostanę. Ból zamienia się dziś w miecze, Ludzie tworzą nowe barwy. Bart emocji tworzy nowy opis zmiany. Stawiam ruchy, jakby wszystko było skrajne. Jednak nie wiem, czy ja jestem dziś dla kogoś. Niemożliwa racja wygląda dziś marnie, Rozmach ognia wciąż poczuwam jako błogość.
    • I znów szkła pęknięcie słyszę, Na palcach ile już razy nie zliczę, I znów na rękach krwawię, Potłuczonym szkłem z lustra się bawię.   Krew cichutko kapie na podłogę, Czy więc to oznacza mą trwogę? Jednak w inny sposób to definiuję, Dla mnie lekarstwem na smutki i bóle.                                                                          ~GrimM
    • - Już jestem - napisałam doń, przybywszy do umówionej kawiarni pięć minut przed ustaloną wspólnie godziną. - Czekam wewnątrz i... - celowo ucięłam myśl.     Wszedł do środka po kilku minutach uśmiechnięty, z telefonem w dłoni; widocznie przed chwilą dosłownie odczytawszy moją wiadomość. Podniosłam się na jego widok i wyszłam zza stolika. Schował szybko telefon i podszedł bliżej. Otworzyłam ramiona w czytelnym geście. Odwzajemnił go równie serdecznie.    - Też cieszę się, widząc ciebie - odpowiedział na moje powitanie. Musnęłam ustami  jego policzek. Uśmiechnął się lekko w milczeniu.    - Aha - pomyślałam.    - Może usiądziemy? - wskazał wybrany przeze mnie stolik. Przepuścił mnie przed sobą.    - Co ci zamówić i do której herbaty? - zapytał, otwierając menu.    - Nie chcesz wiedzieć, co u mnie? - odpowiedziałam pytaniem.    Uśmiechnął się po raz kolejny i palcem wskazującym leciutko dotknął czubka mojego nosa. Zmarszczyłam się radośnie.    - Chcę - odparł spokojnie - i za chwilę poproszę, abyś mi odpowiedziała. Najpierw jednak zamówmy to, na co mamy ochotę. Co zatem wybierzesz?    - Tę herbatę - wskazałam fotografię rozgrzewajacego napoju z dodatkiem plasterków pomarańczy i cytryny oraz wiśniowego syropu. I... - spojrzałam nań niepewnie.    - Mogę? - odwróciłam dwie kartki, zatrzymując się przy zdjęciach lodowych deserów z bitą śmietaną i waflowymi dodatkami.     - Pewnie - przytaknął i dodał:    - Pójdę za twoim przykładem.     Gdy kelnerka podeszła, aby przyjąć zamówienie, wskazał najpierw na desery, a potem na herbaty.    - Poprosimy dwa razy to samo - powiedział, spoglądając na oczekującą. Po czym, gdy tylko odeszła, przeniósł spojrzenie na mnie.    - Opowiedz mi - powtórzył prośbę tym swoim spokojnym tonem.     Po chwili, podczas której nasze spojrzenia się krzyżowały, poczułam, jak opuszczają mnie całe zdecydowanie i cała determinacja, a nachodzą zwątpienie i obawy.     - Dobrze, że nie wie, co chcę mu powiedzieć - pomyślałam szybko. - I o co poprosić. Ciekawe, jak sama zachowałabym się na jego miejscu... - błysnęło mi nagłe pytanie.    Gdy nadal milczałam, objął mnie i lekko przytulił. Odruchowo przytuliłam się do niego bardziej. Nie planowałam tego, wręcz nie chciałam, ale ni stąd ni zowąd okazało się to silniejsze ode mnie. Tak bardzo brakuje mi męskich dotyku i bliskości! Poczułam, że powoli odwraca ku mnie głowę. I kolejny raz obawę, jak przenika zimnem moje myśli i jak lodowatą dłonią ściska mi serce. Oby tylko nic powiedział, błagałam los w myślach. Oby nie odgadł...!    - Może jednak powiesz mi to, z czym tu przyszłaś - zaczął. - I zaproponujesz to, co najwidoczniej chcesz zaproponować.    Gdy nadal milczałam przytulając się do niego, palcami wolnej dłoni przeczesał delikatnie moje włosy.     - Oj, Aga...       Warszawa, 2. Lutego 2025 
    • @piąteprzezdziesiąte Myślę, że wypowiadanie się w czyimś imieniu jest niestosowne.. Nie interesuje mnie co Ciebie irytowało, co było zrozumiałe, co nie, a co jest teraz. Usuwanie swoich komentarzy to rodzaj manipulacji.. Skup się na literaturze skoro ją wyznajesz. Zachowaj te @piąteprzezdziesiąte dla siebie..
    • @Duch7millenium dzięki za komentarz! Opisane w wierszu "typy" kobiet -  to jednak trochę inna "bajka"... One raczej patrzą daleko przed siebie. No, czasem pod nogi zerkną,  bo wiedzą, że w razie upadku muszą liczyć tylko na siebie. Pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...