Zgłoś

@MIROSŁAW C.   Nie wyrażą słowa Ani przed teraz po nas Ani myśl rozświetli Rzeczy urojone   Anj chodzić cieszyć Ciszą mrok nszywać Starczy sen na wszystko Ten co pustkę skrywa   Mimo kreślę zdania Żeglarz bez pamięci Z urojonych światów Nicość cel uświęca   T.         

Opuszczona przez samą siebie W cekinach, neonach, flauszu - w obroty biorę pustkę Szczęście: karykaturą na twarzy,  choć serce - na przepustce Za ścianą mandolina I rym! Choć kiepski - cudownie upaja trzustkę Pozwalam melodii fałszować Świat w tle zawodzi zwinięty .... w metafizyczną chustkę Macha nią rześko: to nie kapitulacja, to - czerwona flaga!  Lepiej dziś nie wypływać Ocean, a na nim dryfują: prawda i totalna blaga Noc rozpisana na niebie - ciemnoniebieskim dramatem Poproszę o trochę whisky  ... Są gwiazdy! Fluorescencyjne blaty!  ... dla mojej tabula rasa, na której nic nie napiszę Bo trudno opisać absolut: ''kocham'' i ''ciebie'' ... I absolutną ciszę ...  

Zza muru poczułem woń dojrzałą. Z codziennej drogi zejść mnie skusiła, By spojrzeć, cóż to mnie zatrzymało, Była to jabłoń z całą pewnością Ciężaru lata już się pozbyła, I lekka pod liści zielonością, Niczym wachlarz damy oddychała. Wokół niej mnóstwo jabłek leżało Jak od jabłka ludzkość upadała. Jak koło czerwienią wysypane.   Niech coś zawsze będzie niezebrane! Niechby poza planem część została, Gdy jabłka leżą pozostawione, Ich zapachy nie są ukradzione.   I Robert: A scent of ripeness from over a wall. And come to leave the routine road And look for what had made me stall, There sure enough was an apple tree That had eased itself of its summer load, And of all but its trivial foliage free, Now breathed as light as a lady's fan. For there had been an apple fall As complete as the apple had given man. The ground was one circle of solid red.   May something go always unharvested! May much stay out of our stated plan, Apples or something forgotten and left, So smelling their sweetness would be no theft.

Nim się ogarnie nową wersję, bo do tej pory jej nie znano.   W rozkwicie kwiatów przed zwiędnięciem, z odlotem ptaków, ... wcześnie rano.   W liściach więdnących  lśniąc powabnie, i w myślach, które ciszą siadły.   Kiedy za serce jednak złapie treść, co się zowie suchym faktem.   W spojrzeniu łzawym; w ślad podąża chwilą niosącą pożegnanie.   W słowie, co w gardle ością stoi, na zawsze nie/wy - powiedziane.   W słońcu, i w gwiazdach, na planecie, między wersami pozostanie.

@iwonaroma już zmieniłem, i dzięki za docenienie mojego wiersza:)) pozdro @TomaszT dziękuję:)) @Jacek_Suchowicz dziękuję:)) i pozdrawiam