Miraż

[m1234]

W potoku mijających postaci,
lichych, przezroczystych niczym pajęcza pułapka,
przesuwają się cienie bez imion,
kroki zlewają się w jednostajny szum,
słychać trzask — łamie się echo rozmowy, której nigdy nie było.

 

No popatrz! A myślałem, że siedzimy tu od godziny...
Może to tylko wiatr niesie ślady
czegoś, co kiedyś istniało?
Gdyby chociaż długie cięcie między spojrzeniami,
to zawsze rzeźbi rysy na tafli ciszy.

 

Kiedy znika ktoś, kto nigdy nie przyszedł,
skrzypią drzwi wciąż otwarte,
tłum mija, ale nikt nie patrzy.
Coś się budzi i faluje wśród tych kroków,
jakby wszyscy byli, ale nikt nie istniał.