Rozczarowanie

[Agnieszka Charzyńska]

Przyszła sobie taka pora

Już pół roku po wyborach

Że obietnic pęki całe

Gdzieś w powietrzu się rozwiały.

 

Jak dmuchawce wśród jesieni

(Co się puchem srebrnym mienią)

Lub jak płatki dzikiej róży

Rozsypane – podczas burzy.

 

Poland first – głośno krzyczeli

Na tle barwnej karuzeli,

Lecz nie Kraków dziś im w głowie,

Częściej myślą – o Kijowie.

 

Przedsiębiorcom ułatwienia

Pogrzebała czarna ziemia

Po korzyściach – dla rolników

Został szary pęk – uników.

 

Nie do kosza lex Przyłębska

(Wszak to sprawa nie jest męska)

Gdzieś się schował za stodołą

Rozdział państwa – od kościoła.

 

W każdej wiosce dwa stadiony

I powszechnej pułk obrony

Oraz rower dla każdego

Gdzieś w głębokim utknął śniegu.

 

I kolejnych pęk obietnic

Dla chemików i baletnic

Dla rolników i górników

Rozwiał się – jak ziarna krzyku.

 

No a naród oszukany

(Trzeźwy rzadziej niż pijany)

Dziś zaciska znowu pięści

I zębami sobie chrzęści.

 

Lecz jak mawiał góral stary,

Polityka to nie czary,

Raczej burdel, mój kochany,

Zawsze będziesz…wydymany.

 

I  tak samo jak w przybytku

Od rozpusty oraz zbytku

Za to, że cię wydymają,

Twych pieniędzy – zażądają,

 

Lecz gdy jesteś naiwniakiem

I zostawiasz mózg pod krzakiem,

Gdy niecnota na twym chlebie

Tyje – to miej żal do siebie…