Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Czas oczekiwania

Julia Dziedzic
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Julia Dziedzic

Julia Dziedzic

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Nawet nie czuję złości,
to nie to.
To tęsknota przepełniona wybaczeniem
I najdalej posuniętą nadzieją.
Oczami wpatrzonymi w szybę
obskurnej knajpy.
Lęk wiedzy, spełnienia wiary
nad rzeczywistością.

Cierpki smak kawy
w melodii dobiegającego kankana,
Niszczy cały nastrój wyczekiwania
Zamieniając go
w całą jego śmieszność.

Twarz wymęczonego życiem pijaka
Stukającego w blat rytm muzyki
zniszczonymi pracą palcami.
Z tymi źle przyciętymi włosami,
Dopełnia obrazu
głupawej sytuacji.

Po co, znowu na Ciebie czekam?

Zgasł papieros.
Odjechała taksówka.

Popatrzę jeszcze tylko na muchy
Paskudzące brudny płaskowyż
stołu obok.
Dopiję zimną kawę
I wrócę do teraz.
Kolejny już raz
Zdając sobie sprawę,
że
Jeśli jesteś
to gdzieś daleko.

Do widzenia mówi mi Bolero.

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      My Istniejemy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Tectosmith To wiersz o chwili, która dla wszystkich innych była niczym, ale dla jednej osoby stała się wszystkim. Sklep, zapach chleba i kartonu, przypadkowe zderzenie – i nagle życie nabiera znaczenia. To piękne, jak nie próbujesz tego upiększać. Nie ma tu wielkiej sceny, dramatycznych słów. Tylko pomachanie przy kasie. Tylko uśmiech. I właśnie dlatego to brzmi tak prawdziwie. A to "potwierdzenie, że istniejemy" – to jest sedno. Czasem potrzebujemy takiego spojrzenia, takiego uśmiechu, żeby poczuć, że jesteśmy rzeczywiści. Że ktoś nas zobaczył. Super! 
    • andrew
      podobieństwo

      Przez andrew · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Interpretacja pokazuje, gdzie się człowiek stołuje.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Annna2
      Wilcza prawda

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  wiersz mi się podoba i zgadzam się, wilki nie potrzebują pozwolenia na wolność. Są opiekuńcze wobec swojej rodziny i wilki jako nieliczne u zwierząt opiekują się swoimi starymi rodzicami- gdy nie mają już sił by polować.  
    • Berenika97
      iluminacje

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Ależ to piękne i smutne zarazem... Ta cisza modląca się za poszukujących - jakby była ostatnim świadkiem wiary. A ten obraz szukania Boga w barwnych witrażach zamiast w sercu... przejmujące. Mocny, minimalistyczny wiersz. 
    • Berenika97
      roz.łąki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Bardzo subtelny wiersz, jest w nim czułość w opisywaniu tęsknoty. Twoje zabiegi językowe są świetne - "motylkowato darnieję" – oksymoron i neologizm, "rozkwitam w twojestany" – kolejny piękny neologizm, obraz głębokiej empatii i połączenia. A"oswajam tęsknoty jak róże" – to moja ulubiona metafora. Tęsknoty nie da się zabić ani wyrwać, ale można ją "oswoić". Jak różę – która jest piękna, ale ma kolce. Wymaga pielęgnacji, uwagi, ale też ostrożności. To pokazuje akceptację bólu jako części piękna miłości. I wreszcie koniec - "by czekać cię rosą, nie szadzią." Wybór, by w tym czekaniu być żywą, świeżą ("rosą"), a nie zamrożoną, zimną i kłującą ("szadzią"). To obietnica zachowania w sobie życia, a nie poddania się zgorzknieniu. To jest niezwykle gęsty emocjonalnie i językowo wiersz. Super!    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...