ość opuszczenia
dławi coraz mocniej
zbieram drobinki
wspólnych przestrzeni
pod bibułkowym parasolem
dzisiejszego dnia
rozcieńczyłam krew zupełnie
nieprzytomna
marzę do końca
zaciskając udami rąbek pościeli
ponad mgłą rzeczywistości
uprawiam nadmiłość
nie wyróżnicuję w odmianach
świadomej siebie
wpojona bez pamięci
tęsknię
ość opuszczania
dławi coraz mocniej
zbieram drobinki
wspólnych przestrzeni
pod bibułkowym parasolem
dzisiejszego dnia
rozcieńczyłam krew zupełnie
nieprzytomna
marzę do końca
zaciskając udami rąbek pościeli
ponad mgłą rzeczywistości
uprawiam nadmiłość
nie wyróżnicuję w odmianach
świadomej siebie
wpojona bez pamięci
tęsknię
Koła naszych zębatek się toczą
Ocierając się o siebie, pomrukują
Lecz ani rozjechać
Ani zaskoczyć
Wciąż jednak nie mogą
Grawitacja ściąga nas
Nagie miecze przeznaczenia
Tną serce na wskroś
Czy tylko po to
By odrzucić na bezdroża
Samotnych chwil
Jaki to ma ukryty sens
Serce naiwne
Rozumu bezsilnego
Argumentów nie słucha
Swoje wie, swoje chce
Niby w smutku skomli
Że to silniejsze ode mnie
Jednak w istocie słodyczy miłości
Nawet tej niespełnionej
Wyzbyć się nie chce
Bo musiałoby odrzucić
Istotę człowieczeństwa
Tyle bym chciała powiedzieć
Słowa jednak grzęzną wstrzymane
Jakby miały moc niszczenia
Tej nieuchwytnej nici
Która nas swym ściegiem czasu
Koło siebie trzyma
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez FaLcorN · Opublikowano
Przez violetta · Opublikowano
Przez violetta · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
, małe miłostki moje kolorowe:)
