Bukiet

[Agnieszka Charzyńska]

Nowa wiosna pałace i domy

Swym zielonym objęła spojrzeniem,

Cień z jasnością  - uroczo się łączy,

A muzyka – chór tworzy z milczeniem.

 

Ptaki rude, różowe i żółte

Nieba planszę – tęczowo przybrały,

W słońcu jasne zaś okna się świecą,

Kamienice – uśmiechnięte biało,

 

I ta Maria, co w płaszczu z fotonów

Podążyła w zaświaty ogniście,

Odrodzoną świetnieje postacią,

Lipa stara zaś – bujne ma liście.

 

A w tym miejscu, gdzie ziemia przyjęła

Sześcioletnią bezbronność – do siebie

(Gdy historia złożyła zdradliwie

Pocałunek  płomienny na niebie),

 

Z kropli bólu pąsowej i gęstej

Pąków świeżych kiść wzrasta ozdobnie.

To elegia  jest świata – lub prościej

Od natury –  bukiet to nagrobny.

 

 

On za trenów wersy kryształowe

I za pieśni – w molowej tonacji,

Chryzantemy –  w objęciach fioletu

I dyskusje – o winie i racji,

 

I za dzwonów współbrzmienie stukrotne,

Za zegarów zatrzymanych tarcze

I tę książkę – z sylab pozbieranych

Pośród cegieł skruszonych – wystarczy…

[Chiron]

łatwiej w ucho wpada gdyby zamienić

Od natury –  bukiet to nagrobny.

na

Od natury –  to bukiet nagrobny.

 

Przeczytaj sobie na głos, a przyznasz mi rację.

 

Bardzo pięknej natury ten wiersz jest.

 

[Agnieszka Charzyńska]

@vooDooChild  można i tak, spróbuję