wzięte w nawias

[T.O]

w ciszy czterech ścian pokoju mojego

nie słychać krzyku  i szlochania  mego 

nieme spojrzenie w biel sufitu tylko

jak fal morskich brak ruchu ciała tego 

 

lapidarne zapiski na sercu krwią pisane jeno 

jak testament bogacza trawią umysł głupi 

można wyjść z pokoju lecz po co czynić ruchy

jeśli tylko czyste tablice spotkać mogę nowe 

 

jeśli cierpieć to całkowicie w samotności ciszy 

bo co słyszą inni jak szum jest a nie sygnał 

beznamiętny oddech mówi więcej o mnie

i tak nikt nie przyjdzie mogę cierpieć samotnie 

 

jakby na złość kogut pieje i wcale nie weselej 

niczym ogień trawi cisze mi przerywa 

pukim żyw wszystko drażnić będzie 

taki urok jest mojego życia 

 

[Adaś Marek]

@T.O Choć w samotności jest moje cierpienie

              zawsze je za kogoś ofiarować mogę  

              niech zaświeci światłem miłości przyjaźni

              i rozjaśni dalszą naszą trudną drogę 

[Domysły Monika]

@T.O przyznam że do dłuższej Kontemplacji jest ta piękna mądra treść .

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[corival]

@T.O Cierpienie w ciszy i samotności jest destrukcyjne. Lepiej znaleźć sobie jakieś zajęcie...

Wiersz intrygujący, wart przemyślenia.

Pozdrawiam :)

[poezja.tanczy]

@T.O

Co te drzazgi, i strapienia

To potrzaski, urojenia

 

Ciekawie napisane

Na duży plus,

M.

 

[T.O]

może kiedyś uda się "przeżyć" życie :) a Dla komentujących wyrazy szacunku, za uwagę i ważne słowa : muzycznie dziękuję.