Zgłoś

@Sylwester_Lasota Refleksja Zygmunta Krasińskiego, nad własną twórczością. Proszę:   Bóg mi odmówił tej anielskiej miary, Bez której ludziom nie zda się poeta; Gdybym ją posiadł, świat ubrałbym w czary, A że jej nie mam, jestem wierszokleta.   Ach! w sercu mojem są niebiańskie wdzięki, Lecz nim ust dojdą, łamią się na dwoje, Ludzie usłyszą tylko twarde szczęki, Ja, dniem i nocą, słyszę serce moje!   Ono tak bije na krwi mojej falach, Jak gwiazda brzmiącą na wirach błękitu, Ludzie nie słyszą jej w godowych salach, Choć ją Bóg słyszy od zmroku do świtu.    Również Juliusz Słowacki przeżywał podobne rozterki. W jednym z listów do matki pisał, że ot pewnego dnia (mówiąc kolokwialnie i spłycając temat) poznał jakoby nową miarę piękna, przez co wszystko to, co napisał do tej pory, mógłby w sumie wywalić na śmietnik.   W ogóle gorąco polecam korespondencję Juliusza Słowackiego. Można naprawdę wyłowić perełki, jeśli chodzi o ducha epoki i ciekawostki z życia poety. :)  

Mnie te dłonie nie rażą, mogę jedynie współczuć, że takie miałeś doświadczenia, mogły być inne . Nie wnikam , ale to mogły być dłonie matki na przykład. Pięknie napisane Pozdrawiam Kredens 

Bardzo ciekawe poruszasz tematy zwłaszcza ten nieistniejący niebyt, to gdzie byliśmy przed urodzeniem i gdzie będziemy po śmierci? Tak wiem te pytania otwierają szerokie pola dla różnych wierzeń i wyobrażeń, ale w zasadzie to tylko tyle, żadnej odpowiedzi  Pozdrawiam Kredens 

Pewien hodowca, co żył w Mombasie wypasał kozy na szwagra tarasie. Rzekł, gdy go ujrzał w psotnej pozie przy pozbawionej wdzięku kozie: "Obycia więcej chyba ci zda się"

Bardzo urocze i krzepiące jak ta herbata. Dobrze mieć kogoś z kim można tak po prostu usiąść i wypić razem herbatę mrugając do siebie  Kredens pozdrawia