Historia edycji

Między pracą z pędzlem i srebrem pochyla się w kuchni i kroi  czerwone, dojrzałe pomidory.   Sadzi na balkonie kwiaty, patrzy jak rosną i może raz na jakiś czas łzami podlewa ich dusze.   Kiedy spojrzysz jej w oczy możesz się zgubić. W labiryncie źrenic i tęczówek radość ze smutkiem się miesza.   Z jubilerską precyzją słucha i zażegnuje ludzkim dramatom. Celnym słowem, myślą lotną ucina hydrze nieśmiertelną głowę. I przypala ranę w miejscu cięcia.   Pan Cogito obecnych czasów. Myśli i jest. W rzeczywistości lustrem, odbiciem, poświatą.   Gdy obejmie Ci świat ramionami będziesz mógł się poczuć bezpiecznie. Jest światłem jasnym, bezkresnym, z ciemności wyłaniają się kształty.   Ciepłem rozleje się w Twoich tętnicach. Poczujesz coś czego nie nazwiesz nigdy. I będziesz chciał zatrzymać tykanie zegara.   Potem wrócisz, do domu. Bardzo powoli. I nic nie będzie już takie samo.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

podoba mi się naturalność i lekkość tekstu, do takiego sposobu pisania przemyca się… młodość

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pomidorowe  słońce - brzmi pospolicie  ale już ukrywanie się w morzu, morzach i w ogóle wszelkie ukrywanie się rozbudza  moją wyobraźnię, zwłaszcza, że po wczorajszym spacerze w łanach do pasa do dzisiaj wyczesuję ździebełka ;)…   pozdr.

@Arsis Dziękuję bardzo Włodzimierzu, może ja też Ci coś zadedykuję?

@Lidia Maria Concertina Dziękuję ! @Ilona Rutkowska Ukłony za komentarz.