Historia edycji

Wszystko jest kwestią kontrastu W mroku jest jego przestrzeń W świetle zaś pustka dystansu Perspektywę gromadzi we mnie    Już nie domalowuje uśmiechu  Przezroczysty prawie zrozumiały Bywam gdy zwierzam się sercu Niczym ciszy klangor żurawi

Cóż, nie będziemy już wędrować Przez tę noc głęboką, Choć serce będzie wciąż miłować, A księżyc lśnić wysoko.   Bo od miecza pochwa się pruje,  A dusza ciało zużywa I serce stając dech odzyskuje I miłość też odpoczywa.   Choć noc stworzona jest by miłować I zbyt wcześnie przyjdzie brzask,  Lecz nie będziemy już wędrować Poprzez księżycowy blask.   I George Gordon Byron (1817): So, we'll go no more a roving So late into the night, Though the heart be still as loving, And the moon be still as bright.   For the sword outwears its sheath, And the soul wears out the breast, And the heart must pause to breathe, And love itself have rest.   Though the night was made for loving, And the day returns too soon, Yet we'll go no more a roving By the light of the moon.

Gdyby zwierzęta mogły mówić To by nas zabiły!        

@Natuskaa Bardzo ładna opowieść, ciekawie napisane. Pozdrawiam raz jeszcze;-)

@Natuskaa Niesamowity tekst! Weszłam w niego całą sobą. Pozdrawiam serdecznie!