Topaz

[Lidia Maria Concertina]

Tak naprawdę człowiek rodzi się ciszą. 
Zdumiony własnym cudem. 
Gotowy na krzyk zdobywania i na płacz przegranej. 
Bo po to tu jesteśmy: bezradne masy tulące się do siebie w skalnych uskokach biedy i upokorzeń.
I kilku starych królów dzierżących wszystkie asy. 
I kilku złotych księciów rzucających zatrute strzały w  arrasy wielkiej zbiorowej niemocy. 
Mamy także niewidzialne oręże: Boga - w różnym formacie, z różnym natężeniem łaskawości i gniewu. 

Czy miesięczne niemowle płaczące w mieszkaniu obok jest na to przygotowane? 

Czy już od przedszkola będzie chciało 'naprawiać świat' i wprowadzać swoje porządki?
Nie ma potrzeby nic naprawiać, bo w sumie nic się nie zepsuło. 

Nie ma nawet bałaganu.
Wystarczy, że jesteśMY ze swoją melodią, częściami zamiennymi i swoim porządkiem - i jest nas tak dużo, że nie tworzymy już nic, oprócz zgranych dyskordów lamentu odśpiewywanego na głosy. 

Mam to szczęście, że Bóg dał mi prosty rozumek. 
Chcę tylko dryfować i przetrwać.
Rozumiem jednak ludzi, dla których celem była/jest zamożność i idące za nią wpływy: oni po prostu lubią życie na hamaku z klejnotów zawieszonym tak wysoko, że nie dosięgają ich jęki 'współbraci,' którzy też chcą tych hamaków, ale ... 

Dziś wróciłam do domu mocno poturbowana: gdy przechodziłam przez cmentarz, dopadł mnie grad - cała chmura poszarpanych sznurków i różnorakich szlachetnych kamieni:  pereł, brylantów, szmaragdów i opali...

Gromadka żałobników wracających z zakończonego pogrzebu spojrzała na mnie ze smętnym wyrzutem: bezczelnie wzięłam sobie kilka do domu! 

"Na zawsze ... " 

 

 

[Ana]

@Lidia Maria Concertina :)