Ten mozół, przez wciąż niezamknięte sprawy
dotkliwy i doświadczany niezmiennie,
przypomina łabędzia chód niemrawy.
A umieranie, owo opuszczanie
ziemi, na której stoimy codziennie,
jest jak jego lękliwe lądowanie:
na wodzie, która go miękko przyjmuje
i która, niemal radośnie ustępuje
I cofa się przed nim, za falą fala;
gdy on z nieprzemijającą pewnością
coraz dojrzalszy, z królewską godnością
i spokojem powoli się oddala.
I Rainer (1892):
Diese Mühsal, durch noch Ungetanes
schwer und wie gebunden hinzugehn,
gleicht dem ungeschaffnen Gang des Schwanes.
Und das Sterben, dieses Nichtmehrfassen
jenes Grunds, auf dem wir täglich stehn,
seinem ängstlichen Sich-Niederlassen:
in die Wasser, die ihn sanft empfangen
und die sich, wie glücklich und vergangen,
unter ihm zurückziehen, Flut um Flut;
während er unendlich still und sicher
immer mündiger und königlicher
und gelassener zu ziehn geruht.
