na łuku filozofii tracę przyczepność

[MIROSŁAW C.]

 

w nieopisanej ciszy
niebo
nakrapiane białymi piegami
święty obraz przeszłości 

 

jestem
materią zuchwałą
a to co było przede mną
i czego tak bardzo
boję się 
czas przykrył 
wulkanicznym popiołem

 

istnieje 
nieskończona ilość trajektorii
gdzie samoudręczenie 
ulatuje w niepamięć 
a ty ciągle 
do mnie przychodzisz
ze snem Konstantyna

 

na elizejskich policzkach 
dwa łuki triumfalne
dwie bryły soli

 

zdziwienie i pokora

 

 

 

 

 

[Máire]

Bardzo dobre. Płynie, kiedy się go czyta na głos. 

Trochę zgrzyta mi "samoudręczenie" ale nie wiem, czy cokolwiek brzmiałoby tam lepiej. 

 

" a ty ciągle do mnie przychodzisz

że snem Konstantyna" jest świetne 

 

Zresztą tak samo końcówka 

 

 

 

 

Edytowane 27 Maja przez Máire (wyświetl historię edycji)

[MIROSŁAW C.]

@Máire

Ten "zgrzyt" to moment - na wdech:)) Dziękuję za komentarz, pozdrawiam.