Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Uwierzyć nie widząc

andrew
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ana

Ana

Opublikowano
Opublikowano

@andrew Uwierzyć nie widząc - to trochę jak z tym przekrętem "na wnuczka". Babcia, dziadek wnuczka nie widzieli, a jednak poddani sugestywnej manipulacji uwierzyli oszustowi, który ich okradł ;)

I jak z tego kabaretu, kiedy zdradzający żonę mąż krzyczy na żonę - Ty nie wierz w to co widzisz, ty wierz w to co ja ci mówię! :))

Miej odwagę powiedzieć czasami - sprawdzam. Albowiem oszustów, również w purpurze i złocie, wokół nas wielu. 

Pozdrawiam :)

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

nie widząc nie dotknąć lecz gdy człek pomyśli

rozpatrzy wszystkie za i sprzeciw uwzględni

nie da się oszukać i w myśleniu czystym

dobrze zdecyduje nie straci pieniędzy

 

gdy umie zestawić ważne wydarzenia

życie swe przemyśli i wysnuje wnioski

że nic bez powodu wokół się nie zmienia

w swoim otoczeniu dojrzy Palec Boski

:)

 

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      blask Księżyca orientuje ćmy  zmylone blaskiem ognia  giną    twoje źrenice dłonie ramiona na przedpolu świata  po jasnej stronie w mroku karta magiczna  i ascendent Skorpiona    miękną znikają kształty  to najcięższe zapatrzenie    dusze kochających nigdy  nie tracą połączenia  od zawsze znamy swoje ciała  odbite echem starego wcielania    nie zatrzymasz pożądania było tu przed nami    płoną języki pocałunków  dochodzisz    w ustach    ciepły                       
    • Witalisa
      proste jest piękno jest proste

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • Starzec
      I tak bywa

      Przez Starzec · Opublikowano

      z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • Witalisa
      Sprinterka

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Natuskaa
      (szczurze... NIE)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...