człowiek bawiący się niebem

[Wiktoria Hieacynt]

w górę nur
w chmur gęstwinę
błękitny bór
na wietrze faluje
gwałci rozum
ciało i duszę
oplata promieniem
drżącą szyję
wiąże
dłonie
stopy
splata
opycha (się)
opycha łapiąc chmurne niebo
ugniata w dłoniach
ugniata (i)
wpycha na siłę
wpycha
do zdławionego gardła
niebiesko
niebiesko od stóp po szyję
gęsto
gęsto w błękitu gęstwinie
blisko do Boga za
blisko (a)
do ludzi
do ludzi za
lekko zbyt
płynnie za
miękko zbyt
jasno z prześwitem w pękniętej czaszce
z której jak mag z cylindra wyciąga
wstążkę
błękitną
błękitna rwie się na wietrze jak
chorągiew jak
maszt jak
lekka sukienka na wietrze
błękitną przeciąga po niebie
błękitną
przywiązuje Boską Stopę do swego błękitnego nadgarstka
przy Bogu blisko
zbyt blisko (a)
do ludzi przedrzeć się nie może
nie może
przez chmur gęstwinę