Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jak kochać?

kobietapoetycznie
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kobietapoetycznie

kobietapoetycznie

Opublikowano
Opublikowano

pytasz czy kocham 

ja mówię szczerze 

że gdy noc się budzi 

to strach przychodzi 

 

a strach przeszywa 

twe ciało miękkie 

raniąc twą duszę 

a to boli piekielnie 

 

to wpływa na  

miłość i na nas 

lecz gdy wstaje 

strach mnie opuszcza 

 

to nie odpowiedź 

na to pytanie 

bo jej nie ma 

nie było i nie będzie 

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nata_Kruk
      nieliryczny pierwiastek chemiczny

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Mirek... bo cisza, naprawdę bardzo dużo może... tam gada całe "ja".. każdego... Pierwszy wers czytałam trzy razy... :) niecodzienne porównanie... ale ... w kącie przyziemność.. sprowadza na ziemię.
    • Migrena
      Gdzie Gaśnie Dziecięcy Śmiech.

      Przez Migrena · Opublikowano

      @MIROSŁAW C.   tylko się mogę zgodzić z każdym swoim słowem !   dziękuję.   szacunek.    
    • P.Mgieł
      Rzeka smutku

      Przez P.Mgieł · Opublikowano

      posłuchaj — w kieliszku ląduje ostatni motyl dnia, tłuste palce miasta sięgają po pustkę, a ja — w tym hałasie, w tym łupie świtu — szukam cień Twojego śladu. zimno jak papier, którym piszesz listy życia, piękne są tylko te, co nigdy nie zostaną wysłane. ulice pachną brudem i nadzieją — tak mylną, jak Twoje “kochanie” rzucane między wódką a snem. pamiętasz — jak śmialiśmy się z naszych upadków, jak światło latarni rysowało twoją twarz, bladość wygraną w bittersie i ciszy, a ja zanurzałem się w okrągłym dźwięku Twojego oddechu. ale noc — stara śpiewaczka — wywijała swoje fałszywe miny, i zataczałem kręgi wokół pustego stołu, czekając, że wrócisz z tą melodią na ustach. teraz — w tym barze, gdzie czas płynie taniej niż wino, żegnam Twoje słowa rzucone jak monety na dno budżetu serca, i piję za nas — za dwoje, których miasto pochłonęło, zanim ktokolwiek zdążył wymyślić imię dla „na zawsze”. a jutro — będę kroczyć pod latarnią, która nigdy nie świeci, i zapalę papierosa w miejscu, gdzie Twoje echo śpiewa: „odchodzę, ale zostanę w każdej szkaradnej chwili, w śmiechu, w łzach, w tym drżeniu, które zwie się życiem”. tak — piję, bo życie nie czeka, i piszę, bo cierń nie wybiera rąk, a jeśli świat to bar, w którym ginę — to zamów ostatnią kolejkę, i spójrz, jak gasną światła.
    • Nata_Kruk
      "Strata,,

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Gdy czytam takie treści, to z tyłu głowy mam obawę, że ktoś balansuje na krawędzi życia i śmierci.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... planu działań nie podam, ale wiedz, że nie jesteś jedyny, który żyje sam (we własnych kątach), ale do licha.... nie sam.. w ogóle. Tylko przemóc się i wyjść do ludzi, do natury...
    • Migrena
      Z cyklu: powroty do przeszłości

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Wiesław J.K.   Wiesławie.   zaimponowałeś mi swoim wierszem.   zarówno treścią jak i wykonaniem.   brawo.   pozdrawiam :)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...