-
Ostatnio w Warsztacie
-
Konrad Koper 3 983
Świat jest zły, lichy.
Nucę piosenkę
cudowną, złotą.
Na jasnych stronach
notuję twórczo.
Nie zbawię świata
ale zrozumiem…
Okaże także
przyjaźń, empatię.
Braknie poetów
silnych, światowych.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 38 odpowiedzi
- 759 wyświetleń
-
- 30 odpowiedzi
- 338 wyświetleń
-
pochwała głupoty (tekst na zamówienie) 1 2
Przez Alicja_Wysocka, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
- 30 odpowiedzi
- 413 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 289 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 302 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Corleone 11 · Opublikowano
@Marek.zak1 Tua culpa, Marce. Teraz wróć do rozdziału pierwszego i przeczytaj całość opowiadania. Istotnie "(...) jest to ciekawy kierunek (...)". Przyzwyczajaj się do inaczej brzmiących wyrazów pomimo chrzęszczenia. Postarałem się przedstawić "(...) jak kobiety myślą i decydują (...)" na przykładzie bohaterki - na poważnie, jak już wiesz. Dziękuję za odwiedziny, czytanie I komentarz. Pozdrawiam serdecznie. -
Przez LirycznyBiały · Opublikowano
„Hej” Hej, co u Ciebie? Dokąd wzrokiem muskasz? Na końcu świata rozpoznałbym te usta. I ten uśmiech, tak szczery, który daje spokój. I poznam ten błysk nadziei w Twoim oku – wszędzie i zawsze. Choćbyś z pamięci wymazała wszystkie chwile nasze, ja pamiętam – i pamiętać będę. Twoje dłonie, gładkie jak tafla tej rzeki, na którą patrzyliśmy, gdy z wolna opadały nam powieki, siedząc na ławce. Wieczorem, ku sobie. Te piękne włosy na Twojej głowie, włosy, które nieraz przyszło mi całować, do ucha szepcząc Ci te najczulsze słowa. Słowa, które już nigdy przez gardło mi nie przejdą, jednak oddałbym wszystko, by choć na chwilę jedną wrócić w te czasy – jednak się nie przyznam. To znowu Ty. I znowu tu przyszłaś. Tak skromna, cicha, serdeczna jak żadna, tak piękna, niewiarygodnie powabna, że nie ma słów, które mogłyby Cię opisać. Patrzę i widzę – nic się nie zmieniłaś. Uśmiechasz się, lecz odpowiedz: Gdzie przez cały ten czas byłaś? Chcesz coś powiedzieć? Wybacz, nie słyszę… Jedyne, co słyszę, to tę martwą ciszę, martwą jak serce po tamtej rozmowie, gdy usłyszałem to, czego z lęku nie wypowiem. Chwytasz za rękę? Wybacz, nie czuję… Jedyne, co czuję, to ból, bo żałuję tego momentu, w którym skrzywdziłem Ciebie. Próbuję nie płakać. Łzy powstrzymuję. Te wspólne chwile, te pełne radości, które z Tobą przeżyłem, a potem… Coraz słabiej widzę Ciebie. Coraz bardziej zanikasz. Spoglądam w Twoje piersi. Coraz ciężej oddychasz, a mnie coraz lżej ronić łzy kolejne. Dlaczego uciekasz? Gdzie będzie Ci lepiej? Czy znowu jakkolwiek skrzywdziłem Ciebie? Kiedy znów wstąpisz na moją drogę? Bo gdy tylko Cię widzę, odczuwam to, czego odczuć z innymi nie mogę. Nie odchodź! Nie teraz! Słyszysz? Zaczekaj! Błagam, wracaj! Bądź obok! Nie uciekaj! Ja czekam… Skąd ta poświata? Skąd biel tak razi? To ranek nadszedł i nic nas nie zbawi. Bo gdy opuszczasz – to znak, sen się zakończył. Jak i ten wiersz. I proszę, pamiętaj – ja będę czekać. -
Przez Konrad Koper · Opublikowano
Świat jest zły, lichy. Nucę piosenkę cudowną, złotą. Na jasnych stronach notuję twórczo. Nie zbawię świata ale zrozumiem… Okaże także przyjaźń, empatię. Braknie poetów silnych, światowych. -
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się