Z wiarą przez życie w stronę nieba

[Kasia Dominik]

Gdy pod powieką niepewność się mości,

a za zakrętem grzech pierwotny czeka,

ludzkie sumienie zmierza do nicości

tam, gdzie ma źródło wątpliwości rzeka.

 

Wiara i miłość z nadzieją pospołu,

winny być tarczą chroniącą od złego.

Przeto modlitwę odmawia niewielu,

błagalnym wzrokiem spoglądając w niebo.

 

Drzewa bywają skarbnicą mądrości,

wiatr zaś heroldem Przenajświętszej Trójcy,

lecz tylko człowiek prawdę w sobie nosi –

Gwiazdę Poranną, która nocą iskrzy.

 

Dlatego łatwiej iść z Bogiem przez życie,

Ducha Świętego prosić o natchnienie.

Klękać pod krzyżem na Golgoty szczycie

i kark pochylić, nim kur znów zapieje.

 

Wówczas zanikną piekielne podszepty,

oko kusego przestanie świdrować.

Ufność przemówi: Bądź nam pozdrowiony,

Nazarejczyku ­– Tyś nasza ostoja.

 

Kasia Dominik

 

Edytowane 11 Stycznia przez Kasia Dominik (wyświetl historię edycji)

[poezja.tanczy]

@Kasia Dominik

Fajnie, bo od serca

 

Pozdrawiam

M.