***

[koralinek]

Gwiazdy mają swój smak,

gdy przewiercać je wzrokiem

i wspomnieniem uświęcać,

łapiąc duchem szerokim.

 

Patrząc w gwiazdy czuć lęk,

podziw, zauroczenie;

tak mi w głowie zamącił

eter, rześkie natchnienie.

 

Ja sam – tutaj wśród gwiazd

w polu pustym trwam cicho.

Burza w środku się wzmaga,

w trawie szepcze gdzieś licho;

 

wznoszę głowę i klnę

przekleństwami pamięci,

chwil, którymi mrugnięciem

Demiurg życie zakręcił,

 

które żyją gdzieś tam,

w zakamarkach duszyczki –

a odbiciem jej gwiazdy,

tak dalekim, tak bliskim...

 

Wyrzut z piersi się rwie:

gdzie są one, zatarte?

Licho rzuca gdzieś z tyłu:

W smaku gwiazd są zawarte.

 

16 XII 2023

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... a burza, niech tylko się wzmaga i.. ucichnie.

[Rafael Marius]

@koralinek

Wierzysz w astrologię?

[koralinek]

@Rafael Marius Nie, nie myślałem nawet o niej, pisząc ten wiersz. Intencja wynikała z doświadczenia stałości gwiazd, które mnie przeżyją, i na które za każdym razem patrzy się miło.

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mnie się szczególnie to skojarzyło. Prawdopodobnie dlatego, że jako nastolatek się tym interesowałem i to dość poważnie z racji tego iż byłem uczniem jednego z cenionych astrologów, który szykował mnie na swojego następce.

Ale zmarło mu się przedwcześnie.

Pewnie zresztą i tak bym nie chciał.

A teraz to już zupełnie mnie nie interesuje.