Wiersz niedokończony

[Maciej_Jackiewicz]

Dobrze, że nie odejdzie choć wierna Wena,

nie spłonę od razu jak żołnierzyk Andersena.

Zranione serce nie jest wszak ołowiane,

choć nie wie jak długo na świecie zostanę.

 

Bo przecież  nikt nie zna ostatecznej swojej daty,

w wazonie zasuszone nie pachną już kwiaty.

Zegar z wahadłem pordzewiały już nie tyka,

anioł kolejny rozdział mej księgi już zamyka.

 

Zapomnieć słowa, które nic dobrego nie wróżą,

nawet te nie zapisane jako zbędne wyrazy,

zapomnieć myśli, które spokój duszy mi burzą.

 

Zamiast słów kreślę dziś bezkształtne bohomazy,

cicha noc niech podrzuci we śnie jak w sekrecie,

wspomnienia dobrych dni ukryte choćby...w sonecie.

 

[error_erros]

@Maciej_Jackiewicz Rymy dokładne chyba w stu procentach, trochę zapychaczy zbyt mocno rzucających się w oczy (w drugiej strofie w trzech wersach z rzędu masz "już"), ale zupełnie mnie to do Twojego sonetu nie zniechęca, bo poza tymi kilkoma niedoskonałościami widzę ogrom pracy, jaki włożyłeś w ten wiersz. Brzmi naprawdę dobrze!

[duszka]

@Maciej_Jackiewicz Chyba wszyscy umieramy "niedokończeni".. i chyba tak ma być. Pogodzenie się z tym odsuwa lęk, przynosi ulgę i otwiera na to, co było i jest. Twój wiersz mi to uświadomił. Dziękuję :)