Odpoczynek

[ie23efdd]

Niestandardowo poruszam się w przestrzeni.
Jest to jedno z ludzkich ograniczeń.
Mawiał tak Kant, ale w sumie to nie wiem czy to prawda,
bo nie znam argumentów przeciw.
Hegel nie byłby dumny. W sumie jak moi rodzice,
a to wszystko przekłada się na moją samoocenę.
92/120 wyszło mi w teście. Czyli mam dość niską?
Koleżanka ma, która wciąż narzeka, to 50 punktów zdobyła.
Czy to oznacza, że jestem bardziej ambitny,
czy to, że częściej myślę o śmierci?

 

Zresztą to wszystko błahostka, jak to było przedwczoraj,
a ja myślałem przed chwilą, że to wczoraj było oraz,
że to była odległa przeszłość. Dosyć skomplikowane,
ale myślami nie dostarczam już sobie energii. Wszystko
się wyczerpuje, a ja tylko myślę o tym, jak to wszystko
wygląda. Na ogół nie chce być szpetny, ale wiem, że 
zostanę zapamiętany tylko przez sztukę. Tylko w to 
wierzę. Może nie od razu, ale może sto lat po śmierci.
Wtedy zobaczą mnie, albo ujrzą tylko pomieszczenie
z luster, w którym jestem zamknięty. Mam nadzieję, że 
wszyscy znienawidzą mojego ojca i matkę za to, że
tak mnie potraktowali, a później zaczną klaskać, bo 
co to byłby za skandal, gdyby tak nie potraktowali i
taki geniusz by się zmarnował. O mój boże, cóż za 
skromność. Skromność osoby to jest, z którą własna 
dziewczyna nie chce się spotkać. Skromność to jest
osoby, której nienawidzą rodzice i ona też ich nienawidzi.
Skromność to jest osoby, która ciągle myśli o śmierci.

 

Skromność to jest osoby, która nawet gdy sen dopada,
maltretowana jest przez starszego brata. Siedzą na kanapie,
a starszy do młodszego - “Wyglądasz jak prosiak. Spójrz 
na siebie.” Jest to nieprawda i wie to młodszy. Sylwetkę
ma zwyczajną, a to wszystko to kłamstwa, które chcą
doprowadzić do ideału. Wścieka go to jednak straszliwie.
Wychodzi z salonu i wkracza w przedpokój. Ogarnia go
furia. Musi się wyżyć, więc niszczy szafę z ubraniami.
Ciska wszystkim o ziemię i zabiera się za wielkie lustro.
Widzi siebie, wściekłego siebie, smutnego siebie, widzi
całego siebie, cokolwiek to znaczy. Nagle wchodzi ojciec:

“Dlaczego niszczysz nasz dorobek ciężką pracą zdobyty.

Jesteś jak pasożyt, jak ta huba, co żeruje na grubym pniu
dęba. Twoja sztuka to nicość i sam jesteś nikim. Nie jesteś
najlepszy, chociaż ja też nigdy nie byłem. Jestem śmieciem
i wyżywam na tobie brak moich ambicji. Niedługo umrę,
a ciebie doprowadzę do samobójstwa. Nie zrobi to na mnie
wrażenia. Ja jestem dąb, a ty jak ta trawa, bujasz się na wietrze.
Nie wytrzymasz tego. Jesteś za słaby i za głupi. Nic cię
nie uratuje. Twój los przesądzony, a ziemia którą cię 
zasypią jest jak ten zimny śnieg listopadowy. Nikt się go
nie spodziewał, ale i tak cię zniszczy. Kiedyś to wszystko
cię zniszczy. Nawiedzi cię i zniszczy, zasypie…

zasypie cię śmierć!”
 

Edytowane 24 Listopada 2023 przez Dafn23 (wyświetl historię edycji)