Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

meteopatia


Rekomendowane odpowiedzi

@kwintesencja a to jest jeden z moich ulubionych wierszy, z którym obudziłam się pewnego okropnego poranka. Pytałaś w jaki sposób piszę - ten po prostu spisałam na szybko na to, co miałam pod ręką ;) Ale chyba muszę mieć poetycki haj, czyli cierpieć z jakiegoś powodu - wiadomka, że ze szczęścia to żaden wiesz ze mnie nie wylazł ;) Ale czasem mam puentę lub tytuł i wracam tygodniami, żeby skończyć. Myślę, że pewne słowa czekają na wywołanie u mnie. Mam absolutnie romantyczne podejście do pisania ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@wolnosc_mojej_duszy  Oto ja - fan wszelakich wierszy bożych, przybyłem dać sedrucho! ;D

Ogółem to ja na żadne prognozy nie patrzę i są mi raczej obojętne. Przez okno widać, czy pada, czy zimno - i podłóg tego dobieram odzież. Tym sposobem z satysfakcją rujnuję "boski plan", który - jak rozumiem - zakładał, że mam zmoknąć i zmarznąć ;]

Dobra, śmieszki na bok. Co ja sądzę o wierszu, to wiadomo, nie będę się powtarzał. Jedno tylko powtórzę - Twój szyk zdania bywa dla mnie nienaturalny i wciąż próbuję do niego przywyknąć. Ale taka uroda Twojej poezji, do której ja się z pokorą dostosowuję.

Przeżyłem Twój wiersz z przyjemnością.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W pierwszej chwili przeczytałem: raj, a nie "haj" i byłem zachwycony tym zdaniem. Potem doczytałem i jakiś tam promil zachwytu mi ubył, ale nadal uważam, że ta Twoja myśl to jest złoto warte wiersza ;D

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Weź mi napisz, gdzie ten szyk nienaturalny. Cieszę się, że przywykasz, ale żeby naginać reguły pisania, to warto byłoby mi jednak poznać normalność ;) 

xD to pisz :)) Ja tam nie umiem o raju #team piekło

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@error_erros i jeszcze jedno! Twoja interpretacja jest całkiem niezła - podmiot liryczny tego wiersza jest obrażony na Boga, bo obiecał "deszcz" a tu nie ma ani deszczu, ani Boga! Ściskam!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie mówię, że Twój ulubiony szyk jest nienormalny. Mówię, że dla mnie jest nienaturalny. To czysto subiektywne odczucie. Głównie chodzi mi o czasowniki przesuwane na koniec wersu.

No i o ile z tymi czasownikami to taka maniera po prostu, o tyle tego piruetu "słów które mają pod wiatr zawsze" to już nie rozumiem zupełnie. Po co Ci to dziwne "zawsze" na końcu? Co wiersz by na tym stracił, gdybyś napisała po prostu: słów które zawsze mają pod wiatr? :P

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@error_erros

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A tak - co racja, to prawda. Często przerzucam czasowniki na koniec wersu, w moim odczuciu to go dociąża i zwraca uwagę, że jest to ważne słowo, nadaje to moim zdaniem jakiejś twardości jak wydaje mi się, że jest miałko. Ale zwrócę na to uwagę :) Ja w ogóle używam bardzo dużo czasowników i jest to częsty "zarzut" dla mojej poezji. Chyba tak mi się po prostu układa w głowie. A wers z "zawsze" rzeczywiście ma zmieniony szyk, ale tu celowo to "zawsze" jest na końcu, by odpowiadało. Gdybym tu wstawiła interpunkcję, to przed nim byłoby przecinek. Zastanawialam się nad nią jeszcze przed wstawieniem, ale zostawiałam w oryginale. Dziękuję za wszystkie słowa - dużo się uczę od Ciebie - zawsze ;)))

Nie, to należy rozpatrywać w kategorii: Niedogodności życiowe i rozpacze ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tectosmith Dziękuję za analizę - wszak po to publikuję, żeby ktoś przeczytał i wypowiedział się czy dalej to robić, czy zająć się pisaniem do szuflady. Poezja to pisanie uczuciami - każdy ma inną wrażliwość i inny odbiór. W sumie, jakby nie patrzeć, może być rozrzut w ocenie wiersza dość duży. Ale spoko, nie przyszłam tu po zachwyty;) Wiersz porusza tematy Boga, natomiast daleko mu do znamion modlitwy, psalmu itp. Dlatego patrzenie na niego tylko pod tym kątem uważam za niesprawiedliwe, jest to temat jak każdy inny i właściwie tematy religijne nie są tu najważniejsze. Pozwolę sobie napisać o czym dla mnie jest ten wiersz i spróbuję nie urazić niczyich uczuć - wierzących i niewierzących, bo mam gdzieś, kto kim jest;)

 

 

Bóg przymyka oczy

gdy pytam o pogodę w piekle

opuszcza głowę

widząc jak wycinam

grzmoty i chmury

z kawałków gwiazd które mi zostawił

(Tu podmiot liryczny ma żal i pretensje, że pomimo wiary nie uchroniło go to od przeżycia traumy, czegoś złego - wycinać grzmoty i chmury to metafora złości, braku czekania na cud)

 

w boskim planie 

pod wiersze

chowałam tysiąc słońc 

wiem już - niepotrzebnie 

(Podmiot liryczny wykazywał się niezmąconym zaufaniem - ale jak widać sam odkrył, że ślepe podążanie za wiarą w dobro i miłość nie ma sensu)

 

nie wierzę w prognozy

i w obietnice 

słów które mają pod wiatr zawsze

(Tu następuje podkreślenie konkluzji poprzedniej strofy)

 

z rozrzuconych w moją stronę 

listów ciszy 

wydzieram resztki nieba

(Brak odpowiedzi na pytania kierowane do Boga zmuszają PL do samodzielnej próby budowania sobie m bezpiecznego miejsca)

 

w naiwnym porządku snów 

oczy nieporadnie zamykam

(Nie bez powodu użyłam słowa "naiwnie" i "nieporadnie" - PL czuję się osamotniony, już nie chce pomocy bożej, odwraca się od niej, liczy się tylko z własnym zdaniem, ma świadomość własnej ułomności, ale nie poddaje się)

 

przed tobą - deszczem 

zapowiadanym kiedyś 

w piekle

( I tu małe clue - deszcz jest metaforą ratunku w trudnej sytuacji - trzeba tu wrócić teraz do początku wiersza i dojść do wniosku, że PL mimo odrzucenia wiary jako realnej pomocy w życiu, wciąż dopytuje Boga o pogodę... Czy może jednak "na wszelki wypadek nie wierzyć asekuracyjnie w cud. Zostawiam z przesłaniem, że... jak trwoga to do Boga)

 

 

Wiem, że tematy "z Bogiem" są nie do końca ciekawe dla wszystkich - i ja to rozumiem. Też nie chcę czytać wiersza o budowie statku na przykład.

Można mi wiele zarzucić w tym wierszu - jest wiele niedociągnięć technicznych, ale nie braku logiki. Pozdrawiam:)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rozważałam czy zrobić 4. To mój starszy wiersz - dziś zrobiłabym pewnie biały plus interpunkcja :)  Mogę zapytać jaka byłaby wersyfikacja? Jestem ciekawa :) Pozdrawiam!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@error_erros

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę w głowie, czym by Cię zagiąć - jaki temat mógłby być tak obcy jak tylko się da - na większość tematów coś ułożysz. Właśnie doszłam do wniosku, że jestem przegrana w tym zakładzie. I na co mi ta poezja? Tu muszę przyznać wyższość umiejętnościom rymowania. Do czego mój talent do pisania wierszy wolnych się przydaje? I jak nadać poetyczny wymiar takim słowom jak kadłub lub maszt

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ty zdaje się nie chcesz zrozumieć, że jesteś na Portalu Poezja Polska, ten portal zobowiązuje do zachowania norm etyczno-obyczajowych (chyba wiesz jakie to są zasady?), twój lekceważący stosunek jest obraźliwy, ja osobiście nie mam różowych okularów i licz się z tym, ze jeśli pomawiasz to otrzymasz (krótko bo mi się nie chce ciebie jeszcze traktować poważnie). Potraktuj to jako upomnienie nie jako naganę i nie proś się o więcej. 

 

 

Edytowane przez sam_i_swoi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W tym mieście o poranku. W słońcu, któregoś dnia zmierzchającego lata. W tym słońcu, które spadało z liści kroplami blasku. I w tym tchnieniu, co dosięgało mojej twarzy… Idę wciąż. Szedłem. I będąc w tym nieustannym dochodzeniu szedłem nadal tym chodnikiem, ścieżką. Drogą… Czy szłaś ze mną? Szłaś cicho obok. Skryta w cieniu kasztanu. I szliśmy tak we dwoje. Ja tu ze sobą. Ty w oddaleniu. Parę kroków za mną. W innym czasie. W niedowidzeniu. Pomiędzy czymś a czymś. Pomiędzy. Wśród. Albo nigdzie. A więc szliśmy razem. Osobno. I wcale. Idąc, wciąż myślałem o tobie, zatrzymując się co chwila, abyś nadgoniła kroku w przezroczystych bramach z powietrza. Tak jakoś było mi ciężko ale mimo to pięknie pod tym błękitnym kloszem ogromnego nieba. W tym oceanie bez najmniejszej obłocznej skazy. W tym wszechświecie naszej egzystencji.   Powiedz mi… -- milczysz. A więc znowu milczysz. Wciąż milczysz. I to milczenie twoje. To milczenie w szeleście wiatru. W kakofonii czyichś obcych głosów i szeptów. W rozgwarze ulicznego zgiełku. Idę wciąż. Chodnikiem. Ścieżką. Drogą… W oślepiającej bieli kamienic, szklanych wieżowców. W jakiejś bioluminescencji spadającej z wysoka. A więc idę. Szedłem. I w tym podążaniu trzymałem twoją rękę, kiedy ty szłaś obok powietrzem i ciszą. Przejście dla pieszych. Białe pasy zebry. Stoimy, stojąc. I stoimy raz jeszcze. Za następnym razem. I jeszcze… Tym razem za kolejną. Za siódmą przeszkodą. Za jakąś kładką dla pieszych. Za ogrodzeniową siatką… Za nią róg kamienicy. Za drzewem. Za tym krzewem o zapachu jaśminu. Jakaś kobieta idąca z psem, ciągnąca go na smyczy jak upartego, spojrzała na mnie, albo na ciebie, ale tak jakby spoglądała przez nas, przeze mnie. Zapatrzona w dal czytała reklamowy baner na wielkiej ścianie z płótna i plastiku. Szeleścił na wietrze. Kolebał się i łopotał z filmowym bohaterem celującym palcem w niebo. Dzisiaj jest wiatr. Dzisiaj był wiatr. Szedłem. Szliśmy, aby dosięgnąć stopią piasku po jego drugiej, nieosiągalnej stronie. Trzymałem twoją rękę, kiedy szłaś obok, idąc jakby we śnie. I szliśmy razem. We dwoje. I jeszcze. I wciąż jeszcze. Myślałem o tobie, myśląc jak teraz o wieczorze, kiedy siedząc przy stole piszę. I czytam. I piszę, wychylając co chwila kolejną butelkę czegoś, co otumania zmysły. Albo nadaje ostrości jak brzytwa. Coś mi spadło ze stołu z trzaskiem rozbijanego szkła. Trąciłem niechcący ręką w przypływie impulsu rozrzewnienia. Który to już raz tak siedzę i piszę o tobie? Kiedy tylko i wyłącznie o tobie myślę? Siedzę w jakiejś mansardzie. W jamie z cegły i kamienia. W ciszy wspomnień. W dźwiękowych plamach ambientu, podczas gdy wirują wokół i mżą drobinki kurzu. Jestem tutaj. I jestem. I czekam w tym czekaniu na Godota. Albert Camus obraził się na mnie. Przekręca się w grobie. Albo patrzy się na mnie z politowaniem, stojąc przy oknie i popalając przy tym papierosa w jakiejś takiej nonszalanckiej postawie. Nie wiem. Może źle widzę. Może niedowidzę. Ale tak jak stoi rozpływa się cośkolwiek w purpurowym obłoczku. Znika w piskliwym szumie gorączki.   Wracam na swoją drogę. Przelewam na papier. Albo bardziej na twardy dysk komputera. Nie ważne. Jakie to ma znaczenie. Zapisuję co mi przynosi chwila. Zanurzam się w strumieniu świadomości, który szumi i szemrze kropliście jak rozpędzony górski potok. Wydaje mi się, że wśród wiwatów staję. Wśród darów i salw. Od kogo? Nie. Ty tylko imaginacja. Urojenia. Mistyfikacja obłąkanego umysłu. Być może ktoś napisze mi na grobowej płycie epitafium: „ Tu leży ten, co utonął w potoku słów”. Do kogo ja to mówię? Piszę? Do nikogo. Idzie to jak wiatr, gdzieś, hen, daleko. Zamknięte w zakorkowanej butelce. Rzuconej w odmęt rozfalowanego morza. Płynie. I będzie płynąć ku brzegom wyśnionym.   A więc idę. Szedłem chodnikiem. Ulicą miasta, które tonęło w słońcu i w deszczu maleńkich żółtych kwiatków. Szedłem w urojonej ekscytacji. W jakiejś reminiscencji i we wszechobecnej nieobecności. Bez ciebie. Mimo że trzymając twoją dłoń, trzymałem ją jeszcze, choć bardziej w wyśnionej scenerii krajobrazu. I trzymałem ją mocno, aż do zbielenia kostek. Zaciskałem ją, zamykając jedynie próżnię. Jakieś to wszystko poplątane. I było. I jeszcze. W rozchwianej teraźniejszości zgubiłem dawną ciebie. Przepadłaś, gdzieś w pomroce dziejów. Mimo że idę w słońcu takim jaskrawym. W szmerze samochodów. Klaksonów. Ulicznego gwaru. W zapachu miasta. W mieszaninie spalin i perfum. Przypiekanego tłuszczu… Wszystko to jakieś bezpostaciowe, amorficzne. Trudne. Jak w prozie Donata Kirsha. Szczególnie w jego debiutanckich Liściach Croatoan. Które do tej pory drażnią i odpychają polemistów rzeczywistości.   A więc słońce. Wokół. I wszędzie. Jasne ściany ranią w odbiciach zmęczone źrenice. Uśpione. Zapiaszczone magmatyzmem zawoalowanego snu. Przechodnie. Jakieś cienie, nie-cienie. Okna. Szyby w przebłyskach migoczącej natury rzeczy. Elewacje w słońcu. Schody w półcieniu. Bramy wykute z żelaza. Mozaika wejść i wyjść. Skrzyżowania. Zakręty. Zakola. Puste place. Ogromne. Przeogromne. Parkingi. Nagrzane słońcem auta. Współczesne. Niewspółczesne. Odległe w czasie. Z grubymi, chromowanym wargami zderzaków. Pejzaż opuszczenia i samotności. Choć w słońcu. W tym jaskrawym słońcu… Bez ciebie…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-09)    
    • @Bożena De-Tre  bardzo miłe słowa. Dziękuje:)
    • Nie puszczałem liści z drzew same spadły pod ciężarem wieku I nie zmyśliłem słów z gąszczu rzęs choć bolało ich kapanie żyłem wbrew, tak jak miałem   Na przekór światu, aż sam stanie ością w zegarku z krzyków twych Przed lustrem w złotej ramce  gdzie milczenie mija w uśmiechu  w parze z kropli, wyrytym na zawsze...
    • Nie zbiera mi się już na refleksje Nie zbiera mi się na żadne żarty Czy tego chcę czy tego nie chcę Zarabiam drobne za sznyt kuglarski   I nie wiem co jeszcze przede mną Czy w piersi się kołacze serce Czy w nim pozostało coś naiwnego  Pytam choć nie chcę już wiedzieć     
    • @Tyrs Poezja na klawiaturze Chopina. Teraz co pozostało, to nauczyć się kochać  na nowo. Warto, żeby twórczość pomogła rozładować emocje.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zwariowany Bukowski... dużo anegdot krąży na jego temat. Kiedyś pod wpływem alkoholu musiał przejść niezmierzoną ilość schodów, na których był mijany przez innych. Założył się kumplem na temat swojej sławy w dowód czego każdego mijającego, pytał, czy go rozpoznaje. Cały eksperyment zakończył się fiaskiem, za to pozostała jego poezja.:) Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...