Dzień bezgwiezdny

[Marcin Sztelak]

 

Zdarza się nagminnie, szczególnie

na tej szerokości geograficznej,

z uwzględnieniem nachylenia

budynków względem i tak pochyłej

ziemi. Zwanej, bezzasadnie, staruszką.

Lub, co gorsza, matką.

 

Jest południe, biją dzwony, uzasadniając

swoją tradycyjną obecność

w przestrzeni, ograniczonej, a jakże, zbiegiem

ulic i byle jaką perspektywą.

A także wielopokoleniowo wydeptaną ścieżką,

na manowce. Albo do dwudziestoczterogodzinnego

raju dla jeszcze do końca nieupadłych.

 

Później, tradycyjnie, jest północ,

te same drogi, urozmaicone kotami,

prowadzą w zupełnie inne miejsca.

Natomiast planeta ma to wszystko gdzieś,

uparcie kręcąc się we wszystkich możliwych kierunkach.