Człowiek z szafy

[Marcin Sztelak]

 

Bez ust, bez twarzy,

tylko oczy wbite w tandetne

drewno z wypalonych drzew.

 

Ciągły sen,

niezakłócony przez skrzypienie

drzwi, a nawet zduszony jęk

potępionych zawiasów.

 

Kurz

coraz grubszym całunem

pokrywa martwotę rąk,

za oknem złowieszczy nów.

 

Dzień

nie rozprasza nocy,

szafa pokryta cieniem

drży w sztuczności lamp.

 

Człowiek wychodzi,

drzwi pozostają otwarte,

niezmącona cisza.

 

Bez ust, bez twarzy.