z jutrem do zapomnienia

[elka]

farbowały się dni na rudo i na zielono, czasami

czerwienią przeleciały po oczach, gasząc blask

albo myląc drogę.

na skrzyżowaniach rozkładały słowa,

później wyrastały tam lasy.

 

błądziłam, może chciałam zobaczyć więcej

niż kawałek cienia rzuconego pod nogi.

bo prosto było do słońca,

choć po kamieniach.

 

aż przyszła noc, ale ona jakby cały czas wisiała

w powietrzu, zatrzymywała,

wtedy znienawidziłam zachody.

za dużo było w nich piękna na zwykłą codzienność,

na lasy wokół i kałuże po deszczu.

[poezja.tanczy]

@elka

Fajne, 

taka trochę walka z samym sobą

Dobrze napisane

 

Pozdrawiam :)

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Przemówił do mnie Twój wiersz i poczułam go, szczególnie ten wyróżniony przeze mnie fragment. Jest piękny. Pozdrawiam :)

[elka]

Dziękuję za przeczytanie i komentarze. 

Pozdrawiam