Cholerny surrealizm

[Marcin Sztelak]

Sypiąc delikatne płatki pod nogi

ogryzione do kości w niebogłosy

wychwalam cudowną miękkość

asfaltu.

 

Tymczasem pod baldachimem rozdają

ciasto i świeżą mannę. Zalepia usta 

na amen, chociaż to nie jest dobry moment

na zakończenie.

 

Ani uparcie powracającą myśl:

Ludzie i ich czajniki żywcem

idą do nieba, szczególnie o poranku,

kiedy kolejny głupi wiersz

wbija się ostrą szpilą w obolałe skronie.

 

Tymczasem niepostrzeżenie wracamy,

zabrakło kwiatów albo kręcimy się w kółko,

Pomiędzy ołtarzami, niedokończonymi

z braku odpowiednich perspektyw

i horyzontów.

 

Gdzieś na północny zachód od Edenu

lub w zbliżonej lokalizacji.