Wiersz o dziurawych skarpetach

[Marcin Sztelak]

Nie ceruję skarpet z braku odpowiednich nici,

jedyne dostępne wciąż uparcie rwą

wątek, a nawet osnowę.

 

Więc z całkowitym spokojem moczę stopę

w czarnej dziurze, bez mydła mieszam

w absolucie, ciepłym jak mleko

z wieczornego udoju.

 

Gwiazdy pomiędzy palcami powoli

zarastają brudem, konstelacje gasną,

starte do kości ostatnim w tym wymiarze

kawałkiem pumeksu.

 

Jest dobrze:

wszechświat obgryza mi paznokcie,

zębem czasu.