Inne spojrzenie, część 136

[Corleone 11]

                                                - dla Siostry

 

                              *     *     * 

 

   - Panie Olegu - zagadnęła go Soa, tknięta myślą, która spodziewanie, a może jednak niespodziewanie? - przyszła jej do umysłu i zmieniając wątek toczonej konwersacji, zapytała: Chciałbyś odwiedzić pewne miejsce... w innym... mm, wymiarze? 

   - W innym wymiarze? - zagadnięty spojrzał na pytającą z jeszcze większym zaciekawieniem niż do tej pory. Jednocześnie wcale zdziwiwszy się pytaniem, wiedząc przecież, że ma do czynienia ze szczególną osobą: o przyciągających i zatrzymujących uwagę urodzie, figurze i umyśle. W końcu - pomyślał i uśmiechnął się: bardziej do Soi, a trochę do swojej myśli - jako padawan Jezusa reprezentuje sobą ponadprzeciętność. 

   Uśmiechnął się po raz drugi, tym razem wyłącznie do Soi. 

   - Do tej chwili byłem zdania, że na tym etapie naszej relacji powinniśmy pozostawać w pewnych granicach. Ale coś mi się zdaje, że tak zwane konwenanse konwenansami - z całym dla nich szacunkiem, bo niosą w sobie szacunek właśnie: i dla innych osób i dla nas samych oraz energetyczny i intelektualny ładunek - tu dostojnik dworu księcia Jurija uczynił stosowny gest odpowiednimi palcami obu dłoni - tworzących je i wprowadzających do społecznego użycia osób - a ich przekraczanie też ma w sobie coś... interesującego. Że tak to nazwę.

   Soa roześmiała się. 

   - Z czego śmiejesz się, pani? - zapytał Oleg. Tym razem trochę zaskoczony. 

   - Przecież nie z ciebie... Olegu - zdecydowała się przekroczyć kolejną z umownych granic - ale z twojego gestu. Wiesz, od jakiegoś czasu używa się go w moich czasach. Dokładnie w taki sam sposób i w tym samym celu - dla oddania cudzysłowu.

   - A czy w twoich czasach - odpowiadając, dworzanin księcia sięgnął celowo powolnym ruchem do lewej dłoni rozmówczyni - kobiety i mężczyźni mają inne dłonie? - Tu uniósł rękę, jednocześnie pochylając się i składając pocałunek na trzymanej w lekkim uścisku dłoni. - Jak widzę, Soo - nic się zmieniło: mamy po pięć palców. Ach - uśmiechnął się. Ujrzawszy rumieńce na twarzy właścicielki dłoni, natychmiast rozluźnił uścisk. - Wybacz, pani. 

   Rumieniec przygasał powoli, nieoczekiwanie dla samej zarumienionej. 

   - Nie ma czego wybaczać... - odezwała się zmienionym głosem. 

   Oleg domyślnie uznał, że pora jest jak najbardziej właściwą, aby kontynuować rozmowę. 

   - Inny wymiar - rozpoczął zwolna - Inne wymiary. Księstwo opowiedzieli nam trochę na ich temat podczas jednej z nauk, czy też jednego z wykładów. Mówili, że istnieje ich nieskończenie wiele... a w każdym razie może istnieć. Że w przyszłych czasach, tych, z których przybywasz - wiedzący...  o, naukowcy - tak się ich nazywa w twoich czasach, prawda? - wtrącił pytanie w tok swoich myśli i wypowiadanych słów - reprezentujący gałąź nauki, zwaną fizyką podadzą do wiadomości publicznej, że jest dokładnie tak. Tym samym, że człowiekowi zbrakłoby życia - ba, niejednego - gdyby chciał odwiedzić je wszystkie, poświęcając na to całe swoje czas i wysiłek. To  ogromnie ciekawe. Ogromnie niesamowite. Da - tu powrócił do Soi spojrzeniem i myślą, znów się uśmiechając. I do rozmowy, prowadzonej w zgodny z konwenansami sposób. 

   - Który to wymiar, pani Soo, miałaś na myśli? 

   Westchnęła cicho. Ledwie zauważalnie, ale Oleg zauważył. Odsunęła od siebie cień pragnień, które w niej budził i zebrała myśli. 

   - W moich czasach, w kraju zwanym Anglią, kobieta nazywająca się Jane Rowling odbędzie energetyczną podróż po jednym z takich innych wymiarów. I to, co podczas niej zobaczy - miejsca, osoby, wydarzenia - przedstawi w długiej powieści, wydanej jako seria książek... Ty, Olegu - Soa dla równowagi między nimi trzymała się porzucania zwyczajowego sposobu zwracania się - powiedziałbyś "ksiąg". Za moich czasów są one mniejsze, wyrazu "księga" używa się w odniesieniu do tych większych. Z dziewiętnastego stulecia i z poprzednich wieków - w tym z twojego. I - szybko postanowiła kontynuować widząc skupienie, z jakim słucha - nakręcono... lepiej powiem:  "stworzono" - na Ich podstawie film. Dokładniej rzecz biorąc, serię filmów. W oparciu o tak zwany scenariusz. 

   - Co to jest film, domyślam się - odrzekł powoli. - Ciąg ruchomych obrazów, prawda? Zapisanych... naniesionych? - spojrzał pytająco - na coś w rodzaju bardzo, bardzo długiego paska tworzywa hmm, nienaturalnego pochodzenia - tu zerknął ponownie na Soę - które, nawinięte na coś w rodzaju małego walca wkłada się do zbudowanej specjalnie maszyny. W... Uruchamia się ją, a ona promieniem światła, takim sztucznie wytworzonym, prześwietla naniesione obrazy, powiększając je. Ten promień, wysyłany przez maszynę, jakby zabiera ze sobą - czy w sobie? - te obrazy i kładzie na ścianę, którą w twoich czasach nazywa się ekranem. Mam nadzieję - uśmiechnął się do Soi - że dobrze to ująłem. To wbrew pozorom niełatwe: człowiekowi z moich czasów przedstawić to, co ludzie tam, osiem i dziewięć wieków później, stworzyli. W moich czasach jesteśmy prostsi. Ale cóż. To nazywa się "rozwój", tak? - powtórzył właściwy gest. - Taka jest przysłowiowa - i naturalna- kolej rzeczy. Inną sprawą jest, w którą stronę ów rozwój zmierza. Chociaż, patrząc z z obu stron jednocześnie, wszystko zmierza ku światłu. Przez tak zwane dobro i tak zwane zło. 

   - A scenariusz - dodał, zadowolony z zasłuchania Soi - to treść tej księgi - ty, pani, powiedziałabyś "książek", jak już wiem - skrócona na potrzebę stworzenia filmu... filmów. Skrócona, a chwilami pewnie wzbogacona. Słowem: zmieniona. Trochę inne wydarzenia, miejsca, rozmowy. Brak niektórych osób, przedstawionych w... w książkach. 

   - Tak, dobrze powiedziane - Soa przytaknęła z uśmiechem, odczytując myśl Olega. 

   By ukryć zmieszanie - także przed sobą - zajrzał delikatnie do umysłu swojej rozmówczyni. 

   - A więc dwudziestopierwszowieczna Anglia - powiedział. - I chcesz poznać Hermionę. No proszę. Ale kto to jest? - zapytał szybko, chociaż już zdążył zobaczyć w myślach Soi obraz kilkunastoletniej uczennicy szkoły magii w Hogwarcie. 

   - Uczennica Hogwartu, utalentowana, zdolna i pilna czarodziejka - odpowiedziała. - Lubię takich ludzi: pozytywnych, zdolnych i pracowitych ponad przeciętną miarę. 

   Oleg powstrzymał się od wypowiedzenia komplementu uznając, że lepiej będzie go zostawić na jeszcze bardziej stosowną chwilę. Na później. 

   - W takim razie, pani Soo, chyba będzie nam potrzebne wsparcie twojego Mistrza? - zapytał, nie chcąc urazić jej kobiecej pewności siebie. 

Cdn. 

 

   Voorhout, 12. Maja 2023 

 

 

 

 

   

 

 

    

  

N

 

   

Edytowane 13 Maja 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Corleone 11 Ooo, Matyldo u Ciebie wszystko jest takie proste

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, mówisz-masz...Dziękuję

[Corleone 11]

@Somalija

   Siostrzyczko

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, Wielkie Dzięki za wizytę i czytanie . Oraz komentarz . 

   "Szedłem drogą od szczegółu do szczegółu", dlatego wygląda na "takie proste".  

   Proszę bardzo i dziękuję ponownie .