Żywe trupy

[Marcin Sztelak]

 

Jestem zombii,

powłócząc nogami krążę bez celu

pomiędzy przecinkami a kropką,

chociaż może to przejścia dla pieszych.

 

Naznaczone ciągłym pędem

i krótkimi migawkami drugiego brzegu

w szaleńczym tańcu reflektorów,

szczególnie pięknym w strugach deszczu.

 

Nie myślę,

zbyt zajęty szukaniem przejścia

wyciągniętymi daleko przed siebie rękoma,

drżącymi w nieustannych spazmach.

 

Wracam,

mamrocząc pod nosem połamane frazy,

ze wstrętem ocieram się o innych,

ciągną przed siebie lub wracają, 

opętani marszem.

 

Droga

nie kończy się nigdy, głód pcha

w objęcia nocy. Bez oddechu,

najprawdopodobniej pierwszy haust powietrza

to aż nadto.

 

Jestem martwy,

a wy wraz ze mną.