Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

na pierwszym planie pan cerowany

 

niskiego wzrostu tejże struktury

 

szydłem dość grubym zręcznie

 

tkany niewybaczalny wręcz

 

samolubny skromności

 

przykład prawa i

 

 

prawdy

 

 

począwszy od skarpet jego

 

szorstkich siermiężnych

 

o litość rzekłbyś

 

skamlących

 

wspak ego

 

zawistnie

 

innych

 

drażniącym

 

bo wciąż ten

 

tego ma ciągły

 

niedosyt wykraczający gdzieś hen                      ponad norMy

 

jakby nazbyt ście

 

w sznurówkach oby -

 

dwa zaszwankowały

 

naciągi byle jak jak to u

 

niego niedokładne wyticzne

 

z supły i grudy związane wraz

 

w arsenał pokaźny niezwykle uwalany

 

pośród kałuż pychy z ich rozbryzgi cykliczne

 

tłuste ale i czasu w tym nielichy upływ

 

wyraźny wszem i wobec zdradzający

 

 

wszak to

 

 

co nad wyraz przejrzyste i mocne

 

w tym spojrzeniu jak pochodnie

 

rozświetlające wszelkie tematy

 

bieżące oraz zaległe a jednak

 

ponad wszystkiem niezwykle

 

zwykłe

 

z myślą biegle inkrustowane

 

wezgłowie spoza jatowiem

 

kreślące samemu sobie

 

że skarpety owe obie

 

 

już same w sobie

 

są jednak źle

 

założone

 

 

albowiem

 

prawa na lewą

 

i dwie na lewą stronę

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Janko.. to niewątpliwe o "wodzu" naszego pięknego kraju, jakim jest Polska, a ów pan (celowo mała literka) szarogęsi się, albo jeszcze gorzej, a jego śFYta wraz z nim, bo kto wyjdzie poza szereg, kula (z kasztana) w EB... czytaj w głowę, tj...

Dalej 'ciągniesz' przytyki, słuszne..:) i bardzo fajnie poskładałeś puentę.

Dłuuuugaśna treść, ale to i owo, a nawet jeszcze więcej da się zauważyć. Za taką próbkę opisową, ode mnie plusik.

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Nata_Kruk Wodzów Ci u nas dostatek, następny będzie (być może)

 

o Don Aldo. A w tym przypadku niektórzy mówią jeszcze „naczelnik”,

 

ale z jakiego powodu naprawdę nie wiem ;))

 

Jest długaśne, przyznaję - też nie lubię, ale było jeszcze dłuższe,

 

więc ograniczyłem do ‘skarpet’, wspominając chyba coś o wezgłowiu.

 

Dziękuję Nato za merytoryczno-malowniczy, jak zwykle, komentarz :)

 

Serdecznie pozdrawiam.

Opublikowano

@iwonaroma Ja też słabo, dlatego bardzo możliwe, że zawita również

 

strona przeciwna. Tak dla równowagi, bo dwa minusy, to podobno plus.

 

Forma, jak by nie patrzeć, chyba z profilu. Pamiętam, że kiedyś bardzo

 

jej nie lubił ;)

 

Pięknie dziękuję, pozdrowienia.

 

 

 

@Klip Dobre porównanie, chociaż Grisza i narodowość już nie współgra,

 

ale wszystkiemu zaradzi Pani Stasia i Bułat oczywiście. :)

 

Dziękuję, pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Musi lec z celi sum.               Kasia i sak.    
    • nie boje się miłości uwielbiam ją bo pomaga zrozumieć uśmiech i płacz   nie boje się miłości będę ją kraść tym którzy jej nie rozumieją   nie boje się miłości bo jest jak baśń która zawsze ze złem wygrywa   nie boje się jej bo  jest światłem które noce upiększa   nie boje się gdyż nauczyła mnie zrozumieć to co w sercu się tli.  
    • Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali    Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet    A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim  Wierzyli że idą w imę chwały  więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli    Teraz leżą w grobach  puste, zimne twarze  Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego  nie są wspominani i nigdy nie będą
    • Idą - choć nikt ich nie woła. W kieszeniach mają wersy, które uciekły im z rąk jak szczury z tonącej metafory. Robią miny poważne, choć słowa mają z waty, a każde zdanie składa się jak łóżko polowe po nietrzeźwej wojnie z samym sobą. Przystają na rogach własnej niepewności: „może napiszemy o świetle?” - pytają, po czym kręcą głowami, bo światło za jasne, a cień za ciemny. Więc stoją w półmroku - idealnym dla niezdecydowanych, tych, co wciąż stroją instrumenty, ale nigdy nie grają melodii. Każdy z nich niesie w plecaku niedokończony wiersz o „poszukiwaniu siebie” - taki, którego nie przeczyta nawet pies, bo pies ma godność i węch do rzeczy skończonych. A między kartkami plecaka czai się ich własny strach - taki, co syczy jak kot wyrzucony z metafory za brak talentu, i drapie, gdy ktoś próbuje napisać prawdę. A jednak idą - zamaszyści jak prorocy własnych pomyłek. Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach, lecz boją się zapałki. Groteskowi, bo robią krok w przód i natychmiast krok w bok, jakby tańczyli z losem, który wcale nie przyszedł na bal. I gdy już, już mają ten WIELKI wers (ten, który miał ich ocalić), nagle - bach - wpada im do głowy wątpliwość o smaku marginesu, i cały świat rozsypuje się jak źle sklejona metafora o świcie. Bezradni wsłuchują się w ciszę - tę samą, która niczego nie obiecuje, bo jest lustrem tak krzywym, że odbija tylko to, czego w sobie nie chcą widzieć. Próbują jeszcze raz, z nową odwagą - i znów odkrywają, że wena, ich półetatowa bogini, rzuca natchnienie jak handlarka ryb: byle jak, byle gdzie, byle sprzedać złudzenie. A oni łapią to w locie, jakby to było złoto, choć najczęściej jest to mokra gazetka z wczorajszą pogodą. Tak sobie tuptają, armię poetów udając - każdy chciałby być meteorem, a kończy jako iskra o krótkim oddechu. A może i dobrze - bo w tej ich śmiesznej, roztrzepanej tułaczce jest coś niezwykle ludzkiego: pragnienie, by wreszcie złapać słowo, które nie ucieknie. Bo słowo, które dogonisz, pierwsze cię ugryzie - żebyś wiedział, że było żywe.            
    • @viola arvensis     Twoja POEZJA jest niezmiennie fenomenalna !   w tym wierszu mistrzowsko uchwyciłaś  bolesny paradoks, gdzie to, co naprawdę  łączy, dzieje się poza wzrokiem „zimnych ludzi”, w sferze dusz i ciężkich westchnień.   to arcydzieło udowadniające Twój talent - poezja, która boli i zachwyca jednocześnie.     Wiolu.   Ty jesteś wspaniała !!!!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...