Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Właściwie przez połowę życia

należałem do jednego ze szczepów

plemion izolowanych.

Jestem rdzennym Sentinelczykiem.

Nie utożsamiam się już ze swoim ludem,

a byłem kiedyś jednym z jego przywódców…

 

Stało się to pewnej parnej nocy.

U brzegów wyspy zacumował nieduży statek.

Czujne zmysły moich ludzi

w mgnieniu oka nakazały chwycić za łuki.

Wśród nich byłem i ja.

Jak we wszystkich podobnych przypadkach

zaczęliśmy strzelać.

Nie mieli żadnych szans,

zabiliśmy całą załogę…

 

Było tam dziecko…

Dziewczynka…

Może trzyletnia…

Leżała martwa w piasku,

a nad jej ciałem

nieruchomo klęczał człowiek.

Nie wiem czemu

lecz chciałem do niego podejść.

Nie zdążyłem -

ostatnia wypuszczona tej nocy strzała

przeszyła mu szyję.

Upadł na dziecko i skonał…

 

Wszystkich pochowaliśmy

w płytkich grobach.

Lecz wtedy, na tej plaży

zostawiłem swój sen

i coś jeszcze…

Męczyłem się w nocy i za dnia,

co jakiś czas wracałem w to miejsce…

 

Ze statku wziąłem tylko jedną rzecz -

niewielkich rozmiarów książkę.

Nie miałem wtedy pojęcia, co to

i nie wiedziałem czemu ją zabrałem.

Może podświadomie pasowała mi

do białej koszuli i okularów

mężczyzny z plaży…

 

Kiedy opuszczałem wyspę

miałem ze sobą tylko tę książkę.

Nie wziąłem nawet swojego łuku…

 

W trakcie lat spędzonych w Bangkoku

nauczyłem się wielu zawodów i języka,

dzięki któremu dowiedziałem się,

co jest w książce.

Był to pamiętnik,

a jego właścicielem faktycznie okazał się być

mężczyzna z plaży.

 

Pochodził z Europy

i stamtąd dotarł na naszą wyspę.

Dowiedział się skądś o plemiennym szamanie.

I pomimo złej sławy,

jaką okrywa się mój lud,

postanowił przebyć tę długą drogę

dla jednej sprawy.

Miał nieuleczalnie i śmiertelnie chorą córkę.

 

Którą zabiłem,

a wraz nią swoją duszę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • … osobiście po „ żegnajcie mi na wieki” - skończyłabym tekst. Wszelkie dopowiedziane  „ chlipanie” odbiera poprzednim strofom powagę, wzniosłość doznań. Rozumiem, że mamy odczuć zdwojoną pustkę w życiu PL- a (na zasadzie kontrastu), ale obraz rozklejonego PL - a, to obraz bezradności, pozbawiony nadziei, ( nawet jeżeli traumy przynależą do życia i wymagają „ swojego” czasu). Końcówka przez to traci powietrze, odkolorowuje poprzednie cudne rozmarzenie…ale to tylko sugestie, bo tutaj jest zawsze pisanie na kapitalnym poziomie :), pozdr.
    • Krople ciepłej wody z mydłem leniwo kumulowały się na podłodze. Nie uda mi się nigdy ustalić jednego konkretnego dnia, od którego to zacząłem tę moją przemianę, nie było to klasyczne przebudzenie się pewnego ranka w chitynowym pancerzu lub ciężki efekt suto zakrapianej nocy, ale płynne oddalenie się od jakiejkolwiek przynależności, zatrzymanie samego siebie w ryzach własnego ciała, niedobrowolne, stopniowe wyobcowanie z każdej przestrzeni mojego życia. Zebrałem talerz z blatu, wytarłem go uczciwie gąbką, po czym wrzuciłem go do suszarki. Wszystko zaczęło się w miejscu, w którym najmniej bym się tego spodziewał, albowiem nic w nim nie wskazywało na jego przełomowość, nie czułem na sobie powracających tam myśli, ten moment musiał być pusty, jak każdy inny początek, może było to uparcie nudne czekanie na autobus po zmroku, może śniadanie, jogurt czy jajecznica, gdybym mógł to wtedy określić, chyba rzuciłbym tą jajecznicą o ścianę. W pełni załadowaną suszarkę zamknąłem, drzwiczki cicho szczęknęły, a cały pokoik wypełnił dziki warkot maszyny. O czym to? Szewcy. Zabrałem ich ze sobą, z myślą że będę w stanie wcisnąć ich w dzisiejszą zmianę, rozłożyć się lekko na krześle z dala od zapleczowego ukropu i poczytać, lecz dzisiejszy ruch skutecznie mi to uniemożliwiał. Może gdybym nie zaczął czytać, udałoby się tego wszystkiego uniknąć? Może śmierć mojego wewnętrznego nastolatka nie była obowiązkowa, a ja mógłbym żyć tanim, siarczanym winem i rozbijaniem butelek aż do śmierci, przyjścia zbawiciela, Godota, czy jakiegojużkolwiek końca świata. Nie byłem tego świadomy, ale już przyzwyczajałem się do hałasu. Zebrałem talerz z blatu, wytarłem go uczciwie gąbką, tym razem jednak odłożyłem go po drugiej stronie blatu, tuż przed drzwiczkami suszarki. Nie wiem czy mam jeszcze możliwość powrotu do takiego życia, czy istnieją pokłady alkoholu, czy nawet somy, które byłyby w stanie stępić ten cięty (obusieczny!) umysł, wrzucić go w ciepłe ryzy konwenansów, głupich rozmów o codziennych nowościach, głupich pijackich sztuczek - ogółem życia w wiecznym, serdecznym uścisku, godnym Bożej owieczki, zabłąkanej gdzieś pomiędzy piekłem a niebem. Maszyna wtem zakończyła swój program, zostawiając mi nagle mnóstwo pustej przestrzeni między uszami. Otworzyłem drzwiczki suszarki, pozwalając gorącej parze zgrabnie unieść się pod sufit.
    • Czuć ogromne, intymne wzruszenie, ale osobiście czuję niedosyt jeśli chodzi o : opis miejsca ( poza wspomnianą kapliczką - dowiadujemy się niewiele, a i my, czytelnicy chcielibyśmy choć odrobinę poczuć to miejsce, wyobrazić je sobie i wygenerować własne wrażenia, a nie tylko towarzyszyć PL- owi w jego przeżyciach, a po drugie - końcówka mało nawiązuje do przyszłości , chciałoby się wiedzieć „ co dalej” z tym miejscem, czy np. młodsze pokolenie pielęgnuje tradycję, czy są plany rodzinnych zjazdów, umieszczenia tablic informacyjnych, etc…, bo jak widać sroce spod ogona Autor nie wypadł :)   pozdr.
    • @ireneo …patologie są wszędzie, krzywda dzieci jest nie tylko indywidualną traumą, ale wstrząsem społecznym i kara dla krzywdzicieli powinna być wypalana żelazem, tu myślimy podobnie. Wymieniasz Autorze jednak całe tuziny przykładów, a przecież wiemy jak wielu pomówień, kłamstw i prowokacji doznali też duchowni, niejeden przypłacił życiem z powodu nienawiści społecznej, a dziś już powszechnie wiadomo, że komuniści od lat trzydziestych ubiegłego wieku(!) wprowadzali do seminariów elementy patologiczne, żeby destabilizować instytucję od wewnątrz i pozyskać łatwe do późniejszego szantażowania „ kontakty” osób obciążonych skandalami, pisze o tym była żydowska komunistka, Bella V. Dodd w swojej książce „ Szkoła ciemności”, którą polecam. Sama autorka ( jak twierdzi ) „ wprowadziła” do placówek seminaryjnych około tysiąca „ łączników” a to, pomnożone przez dziesięciolecia działalności reżimów komunistycznych skutkuje wiadomo, degradacją. Niemniej, kościół jest wieczny i dopóki ostatni gorliwi duchowni - swoją posługą świadczą o prawdzie - neobolszewia go nie przemoże.   pozdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...