Post mortem

[Marcin Sztelak]

Odkąd boję się burzy

wyję wraz z psami, głęboko

schowany w najciemniejszym kącie

jaskini. Obrazy na ścianach

wciąż są żywe, szczególnie rozdzierane

gwałtownym światłem błyskawic.

 

Ogień wygasł, tulę się do twojego cienia,

puste ramiona nie dają ciepła,

złudzenia pocałunków nasączone goryczą

nie pozwolają zamknąć oczu.

 

Szeroko otwarte wypełniają się strachem,

to pewności, że jutro też nadejdzie

burza. Ewentualnie powietrze zafaluje

upałem.

 

Tyle niepewności, tak mało znaczeń.