Marnota

[Marcin Sztelak]

 

Kicz pełznie

zostawiając smugi na świeżo

wypastowanym suficie.

Tak pięknie błyszczał, wszystkie

gwiazdy z niego spadały

wprost do wazy z odświętną zupą.

 

Przystrojoną w świeże gałązki

śmierdzącego bukszpanu, na złość

proszalnym dziadom, co to ciągle zapominają

o łyżkach. Nawet drewnianych, odziedziczonych

po przodkach.

 

Zaginęli podczas burzy, powodzi, wichury,

zimy, lata stulecia – niepotrzebne

skreślić nie zapominając o tak dalej.

 

Więc świadom obowiązków

oraz przede wszystkim powagi sytuacji,

z mocy nadanych samemu sobie praw

odwołuję wszelkie objawy radości.

 

Reszta jest

ukradkowym zerkaniem, a to w stronę

okna, a to lodówki.

Jakby nie patrzeć marność

and omnia vanitas.