Metropatia

[Marcin Sztelak]

Zmęczenie materiału,

rosną napięcia powierzchniowe,

ponad miarę. Drewnianą,

z zatartą skalą przez ciągłe odmierzanie 

dystansu pomiędzy czołem a podłogą.

 

Czoło zmarszczone, z podłogi

marszczy się lakier jak twarz staruszki

wygrażającej pięścią, nie wiadomo

niebu czy piekłu.

 

W rozrachunku bez znaczenia,

ostatecznie wszystko zależy od punktu

nachylenia horyzontu względem

zdarzeń, które prawdopodobnie nie miały

miejsca w tym wymiarze.

 

Tu powraca miarka, taka wytarta, a jednak

niezaprzeczalnie posiadająca

wartość. W którymś z licznych systemów

monetarnych.

 

Jak już powiedziano – zmęczenie.

Słowo przechodzi w bełkot,

niezrozumiały acz wymowny. I tak dalej,

ponieważ tym podobne.