Wiersz mdły

[Marcin Sztelak]

 

Taki sam jak przejrzałe winogrona

usmażone na smalcu, 

z dodatkiem najostrzejszych przypraw

w nadmiernej ilości. 

 

Codzienna strawa poszukiwaczy

szczęście w przydrożnych rowach

i zapomnianych szufladach

pełnych tak zwanych szpargałów. 

 

Po posiłku pora wyprowadzić psa, 

chociaż została sama smycz

od kiedy uciekł na drugą stronę

księżyca. Nic tylko wyć, ale zakaz. 

 

Za wyjątkiem służb, te pędzą 

tam i z powrotem. Wzbijają kurz

na nieogolonych ulicach, pył

pokrywa trawniki i drzewa. 

 

Te ostatnie pamiętają, 

lecz z premedytacją wybrały milczenie. 

Szczególnie gdy nadchodzi zmrok

i kolacja. 

 

Miała być na słodko, ale cukier

wyszedł i nigdy nie wrócił. 

Podobnie jak wiersze i zbyt wielu

ludzi. 

Edytowane 11 Stycznia 2023 przez Marcin Sztelak (wyświetl historię edycji)

[ais]

Gdybyś widział, jak Azjatka pożera wielkiego pająka umoczonego w sosie, to Twój wiersz na pewno byłby słodko - kwaśny.

 

R.I.P. dla Tekli.