Mroczna wędrówka

[marena345]

We śnie wszystko jest piękniejsze

Widzimy tylko czego pragniemy

Najpiękniejsze sny dają nadzieję

Jednak są jeszcze koszmary 

I kiedy one ci się pokazują oblewa cię strach

Najgorszy jest przypadek kiedy masz tylko je

Kiedy nawet śniąc nie masz dokąd uciec

 

Wtedy nagle poznałam postać w kapturze

Bez ciała, tylko kości koloru mąki

Głupie szpiczaste pazury trzymające kosę

Nie ma nawet czaszki, tylko bezdenną czarną przestrzeń

Wygląd jej jak z średniowiecza

Najstraszniejsze stworzenie

ŚMIERĆ

 

Czuję jej oddech na sobie jak stoi za mną

Dłoń oparta na mym ramieniu gdzieś mnie prowadzi

Podobno mam odzyskać spokój na zawsze

Idziemy więc prosto a dookoła łyse drzewa

Czuje że one patrzą na mnie i oceniają

 

Dalej widzę małe dzieci, które się bawią

Pojawia się mała ja, lecz jest gdzieś z tyłu

Patrzę się na dzieci a następnie na ich rodziny dookoła

Pamiętam nadal to okropne uczucie samotności, ono nigdy nie uciekło

 

Błagam śmierć aby przestała mnie prowadzić

Okłamała mnie. Oszukała okropna istota

Nie pozwala zawrócić i widzę znowu siebie 

Z podstawówki wspomnienia zalewają mi głowę

Chce uciec, tak bardzo uciec

Nie chce pamiętać

Nie chce pamiętać

 

W końcu zamykam oczy i idziemy dalej 

Widzę teraz siebie przed lustrem

Ale jakby wyssana z życia

Błękitne oczy zastąpiła mgła

Ręce ledwo się trzymają tułowia

Słyszę że muszę się obudzić i walczyć

 

Zaczynam bić w gniewie w lustro 

Mocno, bez opamiętania walę w lustro

Kiedy już się rozbija i czuje odłamki na   

skórze 

Dociera dopiero do mnie że przegrałam 

Już się nie wybudzę bo jedyną drogę powrotną rozbiłam 

 

Śmierć z tyłu się z mnie śmieje 

I nagle rozdziera mnie na strzępy

Nie ma już ludzkiej mnie

Nie mam skóry ani żadnych organów

Wokół krew i moje resztki

Stałam się właśnie kolejną śmiercią

 

Edytowane 4 Stycznia 2023 przez marena345 (wyświetl historię edycji)