Historia edycji

Om mani padme hum   Nie obchodzi mnie złoto — pragnę o wiele goręcej, aby serce w człowieku wkrótce znaczyło najwięcej.   Miłość sprawia, że mówię, w kwiecie lotosu klejnocie, om — przy pierwszym z zachłyśnięć, hum— przy ostatnimi wydechu. Nie mam wprawdzie nadmiaru zbytków życiowych i pociech,     nie mam nawet spokoju ani wiecznego uśmiechu. Jednak kamień szlachetny trzymam przy sercu i noszę w sobie skarb nieprzebrany — mantrę: Om mani padme hum.

@andreas tak ale knury są niezbędne do tego aby były słodkie różowe prosiaczki i koło się zamyka  Pozdrawiam serdecznie Kredens 

@Bożena Tatara - Paszko Znalazłaś mnie - dziękuję :)

@Wakss Wiersz ma ciekawy pomysł — pień jako świadek historii to mocny obraz. Ale nadmiar archaizmów (jeno, któreż to, ongiś) brzmi trochę zbyt stylizowanie i może utrudniać odbiór. Gdyby były użyte konsekwentnie – mogłaby to być pełna stylizacja, a tak chwilami robi się sztucznie. Rym pojawia się tylko miejscami, więc może lepiej całkiem z niego zrezygnować albo uporządkować. Najmocniejsza scena to ta z Nietzschem – bardzo obrazowa i emocjonalna, warto może oprzeć na niej cały utwór.

Witaj - Jedyne, na co liczę, to na mocno kolorową tęcze, bezchmurne niebo i słońce.             I tak trzymaj  nie gub się  -                                                              Pzdr.uśmiechem.