Sztorm

[Kadath]

Emocji sztorm do brzegów serca uderza
Próbując zatopić stabilności mej statek
Pioruny zmieniają fragmenty wybrzeża
Niszcząc stary naleciały czasu piasek
Dzika życia burza wciąż serce wypełnia

 

Nie stłamsi ich w sobie nawet nadczłowiek
I choćby próbował z całych sił swoich
Jednak czym byłby człowiek beznamiętny
Z lodowatym sercem o pustych komorach 
Drobinką prochu zlepioną przez Boga 

[goździk]

@Kadath

@Kadath Wiersz niegłupi, z potencjałem, choć formą się nie broni. 

 

Doceniam pilnowanie jednakowej liczby sylab (chyba w każdym wersie), choć nie wiem, czy parzysta liczba jest wskazana. Brakuje tu lepszego rozmieszczenia akcentów dla zachowania rytmu. Z rymami w drugiej strofie tej konsekwencji zabrakło. Co do inwersji to uwielbiam ten zabieg, wbrew pozorom nie jest prosty do zastosowania. Tu akurat nie wyszło to dobrze, tym bardziej że zabrakło lepszych rymów, lepszej rytmiki. Niestety klasyczna forma jest wymagająca, widać na niej wszelkie mankamenty. 

 

Jakoś tak mnie wzięło na przeróbkę tego utworu. Nie podjęłam się rymowanej wersji, boję się :D

 

Sztorm. O brzegi serca rozbijają się fale

Rozpaczy. Statek walczy o pozostanie na

powierzchni załamania. Byle nie upaść na dno.

Błysk. Trzask. Niebo rozprute.

Naelektryzowany wiatr w szale - postradał

zmysły. Na spotkanie już marszczy klif

zasępione oblicze. Odgania spienione

bałwany niczym natrętne muchy.

 

Piasek pcha się w oczy. Koniecznością jest

przymknięcie powiek. Jedyny sposób na

utrzymanie trzeźwości umysłu - ukołysać

zamach na serce. Pozwolić mu bić własnym

rytmem - beznamiętność pochować w

rozumie. Nie dać komorom zamarznąć -

ogrzać je miłością - choćby Boga.

 

- Może spróbuj to jeszcze przerobić, z rymami czy bez. Pozdrawiam :)