Sufler w operze

[Marcin Sztelak]

Gęsta cisza – najlepsza do smarowania

czerstwych kromek, które jeszcze wczoraj

odkrajała z bochna pewna ręka babci.

I nieodzownie skreślony znak krzyża.

 

Może to było zanim kalendarze zbrązowiały,

gdzieś pomiędzy chylącymi się ku upadkowi

cieniami drzew. Z nich dziadek mógłby zbudować

dom lub trumnę, gdyby tylko zaszła taka potrzeba.

 

Jednak wygaszone światła ramp, kurz na pulpitach

nie pozwalają rozchylić powiek zapomnianym

słuchaczom zatopionym w aksamitnych objęciach

martwych foteli.

 

Sen albo udręka jawy – wybór, którego nie mamy,

skoro ten śpiew, za niski lub za wysoki

wprawia w drżenia wszystkie miejsca.

Od fundamentów aż po dach.

 

Kiedyś mówiliśmy o nich nasze, dziś czekamy

choćby na jedną frazę, ale sufler milczy.

Sprzedany wraz z całym zgiełkiem – cisza rzednie,

bezpowrotnie tracimy chwile.

 

Ostatnie.

 

[goździk]

@Marcin Sztelak Nie wiem, czy chodzi tu o odejście Bliskich, z którymi już nie porozmawiasz, stąd ta gęsta cisza, martwe fotele, czy może raczej o to, że w dzisiejszych czasach przeżywamy kryzys komunikacji międzyludzkiej, "sufler milczy" - niby chcemy o czymś porozmawiać, ale nie wiemy o czym. A może zawarłeś tu obydwa aspekty, może jeszcze miałeś na myśli coś innego...? Czekam na odpowiedź!