Ciemny ekran

[Marcin Sztelak]

Wszystkie plagi w butelce, list

wysłany na chybił trafił

płynie bez pośpiechu

ku nigdy niewidzianym oceanom.

 

Tam grasują korsarze, zza relingów

wypatrując wiadomości, lepszych

niż te o zagładzie armady i wypaleniu

ostatnich pikseli pod słońcem.

 

Poetycko zamglonym, przysłowiowo

spadającym za linię horyzontu.

Ta uparcie potwierdza krągłości planety

i inne nienamacalne prawdy.

 

Zresztą wszystkie je można poświęcić

za filiżankę herbaty parzącej usta

w zimowy wieczór na balkonie,

gdy przechylony przez barierkę 

obserwuję cuda.

 

Dzieją się wszędzie i zawsze,

tylko wzrok mętnieje w czasie.

Nie licząc krótkich rozbłysków

na przeklętym ekranie.