Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jutro chciałbym.

Tectosmith

Przez Tectosmith
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Jutro chciałbym ...
Nie śmiej się tylko, nie ze mnie, nie za mnie. Nie.  
Promień mknie szybko, nie zdążę mrugnąć. I tak nie ma juz po co.
Nikomu nie potrzebne wypalone oczy...
Zanim gorące powietrze wytłoczy płuca na ścianie, zamilknie ten dźwięk.
Wciąż gryzie i wierci, i nuci, i nęci ...
Ale, co właściwie było najpierw ?
Przeglądam wspomnienia. Tak niewiele ich zostało.
Które z nich uczynić sztandarem?
Zanim igła przeszyje źrenice i kręgosłup,
Wszystkie i tak staną się jednym.
Nie wiem czy zdążę zobaczyć popiół, czy naprawdę krew i mięso
Pozostawią wspomnienie na betonie, czy ból już nieistotny
Przystanie między duszą a nicością.
...
A ja chciałbym po prostu zatańczyć. Z tobą.

 

Edytowane przez Tectosmith (wyświetl historię edycji)
8
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niestety stało się i to więcej niż 2 razy. Zdajesz sobie sprwę , że dużo wieksze cierpienie sprawiły naloty dywanowe niż detonacja bom atomowych. Najgorsze jest to, że to wcale nie koniec a im później tym gorzej :-( Wcale mnie to, k**** nie cieszy.

Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@aff Faktycznie, chyba pozostaje jedynie zaproszenie dla Kostuchy. Miało to jednak być przeciwstawienie zwykłego pragnienia wobec tego, co zastało PeLa w tym konkretnym dniu. Po prostu chciałem powiedzieć (i wiem o czym mówię), że w ostatecznej rozprawie najważniejsze są te najprostsze pragnienia, że to z nich zbudowany jest świat. Chyba za dużo napisałem :-)

Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... czasami coś warto zniszczyć, wywalić, żeby nie drążyło/ nie męczyło myśli, ale w przypadku Twoich treści,

nie rób tego... można sporo, z tej tutaj, wyciągnąć.

Peel odkrywa się, jak większość (chyba) piszących i to jest fajne. Mam wrażenie, że pod wpływem jakichś czynników, ludzie zmieniają się na lepsze. Oby zawsze i tylko na lepsze.

Ładnie określone... tak dostojnie o.. wspomnieniach..

... ciekawe, ile ich jest (???).... :)

Zostawiam serdeczne pozdrowienie.

  • 3 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...