Czystego cienia pieśń

[Raskolnikowwriting]

Z duszy mroku co rozpostarta,

Nad czeluścią przemyśleń czarta,

Wydobyła się niby słowik

Myśl grzybna, czepna jak borowik.

 

Osiadła ona swym korzeniem,

Obdarzając mózg utrapieniem

Esencji istoty wolności,

Skrytej w dręczącej samotności,

Która zżarła ostre swe zęby

Zatapiając w mej duszy kłęby;

I tak z rany metafizycznej

Pociekła strużka krwi anemicznej…

 

Ciało, dusza… Dusza i ciało

Zerojedynkowo wciąż stało,

Tak logicznie, w mej świadomości,  

A dziś?

 

Tryumf irracjonalności.

Wyciągnął mnie poprzez cierpienie,

Pokazał mi nowe myślenie.

Kalecząc skrawki platonizmu

Wpoił Cień, myśl Nietscheanizmu.

 

Ze szkarłatnej mazi, co kapie,

Pióra rubinowe w garść łapię

I ozdabiam swe nagie skrzydła,

Zrzucając monotonii sidła.

I mogę wzlecieć pod niebiosa!

Zachwycony melodią kłosa,

Kosztując słodyczy wolności,

Wykwitłej z jądra samotności.