Perpetuum vanitas

[koralinek]

Wśród we mgle mknących zagonów

Sterczą ostre, głuche ciernie;

Cmentarzysko żywych zgonów

Razi marnością nadmiernie.

 

Szarość nieba z góry bije

I spowija świat sennością;

Ciężko stwierdzić, czy coś żyje

Za tą maską, psią lichością.

 

Dola kwiecia, blasku, ciepła

Stara się tym nie zanudzić;

Tak więc swoim snem okrzepła

By na wiosnę znów się zbudzić.

 

.......................................................

 

Lubię skoków tych niezmienność;

Z życia - w śmierć, i w śmierć do życia.

Wobec nich - ja sam cierń głuchy,

Jednak z wolą w pustkę wycia.

23 X 2022

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 22 Października 2022 przez koralinek (wyświetl historię edycji)

[Giorgio Alani]

@koralinek Można wręcz wyczuć z tego wiersza zbliżający się dzień Wszystkich Świętych. Zastanawiam się tylko czy tytuł oznacza w języku polskim coś w rodzaju "wieczna marność"? Nie jestem najlepszy jeśli chodzi o łacinę.

Pozdrawiam 

[koralinek]

@Giorgio Alani a dzieci podobno uczyły się łaciny. Tytuł ten miał sugerować nieustanny cykl życia poddanemu nieuchronnym, nadchodzącym na nowo końcom, wykazując pewną dynamikę rzeczywistości, właściwość tego świata. Zresztą, interpretację pozostawiam już innym ;) Za to nawiązanie do Dnia Wszystkich Świętych - cmentarzysko, "grobowa atmosfera" - nieintencjonalne, ale w sumie czemu nie.