Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Część pierwsza: Kłótnia, czyli to wszystko przez nieszczęsną duszę

 

Przestrogi, czyli w snach skrywająca się prawda

 

Gabriel
Wróciłeś. Bardzo dobrze, bom cię potrzebował;
Ach, jakże jestem ciekaw cóżeś przygotował,
I jak to się potoczy. Ciągle pragnie zemsty;
Pamiętam, jak wspominał, że w obliczu klęski,
Nie cofnie się przed niczym, wiedząc co go czeka.
To wtedy, dnia szóstego, stworzył Bóg człowieka,
I wyniósł arcydzieło ponad swych aniołów.
Zazdrościł, wtedy upadł. “Za mną pójdź i pomóż,
Zbudować nam imperium trwalsze niż niebiosa.”
Ach, gdybyś tylko widział obłęd w jego oczach,
Od razu byś zrozumiał czemu zwą go diabłem.

 

Lucyfer
Nie musisz się wysilać. Nasz poczciwy Gabriel
Zapomniał już widocznie na co ostrzył zęby.
Potrafisz być jak Szatan, chytry i przebiegły;
Dlaczego ciągle milczysz? Czyżbyś nie zaprzeczał?
To iskra… Ona bunty w twym umyśle wznieca;
Choć mała jest, już wkrótce stanie się płomieniem.

 

Poeta
Widziałem kiedyś we śnie dwa złowrogie cienie;
Walczyły między sobą, jeden z nich się poddał.
Znajomo Lucyferze twoja twarz wygląda,
Lecz ciebie archaniele wtedy tam nie było.

 

Gabriel
Zapomnij proszę o tym co ci się przyśniło,
I skup się na ważniejszych dla twej duszy sprawach.
Próbuję cię ratować. Ty zaś, niczym zjawa,
Uciekasz spod mych skrzydeł prosto do przepaści.
Zapomnij o iluzjach, które na złość jaźni
Budują pośród zmysłów swą nierzeczywistość.

 

Poeta
Nieznana wciąż przede mną jest najbliższa przyszłość;
Czy umiem o najdalszej sam zadecydować?
Nie miałem przewodnika; Zabierz mnie i prowadź
Do miejsc gdzie śród iluzji rodzą się natchnienia!
Popatrzmy za horyzont, spójrzmy jak się zmienia
Pod wpływem tego światła, co od gwiazd pochodzi;
Zaprowadź mnie tam, proszę. Nie bój się przewodzić
Tej duszy pogubionej, wiecznie zabłąkanej.

 

Głos
Wystrzegaj się istoty, którą zwą Szatanem,
Bo ojcem jest występku oraz przebiegłości;

 

Poeta
Wołania… Czy pochodzą spoza świadomości?
Słyszałeś to, Gabrielu? Cóż to może znaczyć?

 

Gabriel
Tak mocno mnie prosiłeś abym cię prowadził,
Więc zrobię to i powiem, że ten głos zwodniczy
Od razu rozpoznałem. Wiedz, że śmiertelnicy,
Co głosów i sugestii raz choć posłuchali
Nie żyją w Panu Bogu. Cierpią zaś w otchłani,
Stworzonej by imperium coraz trwalsze było.

 

Głos
Pamiętaj proszę o tym co ci się przyśniło,
Nie wszystko wszak jest takie, jakim się wydaje.

 

Gabriel
Gdy w trumnie cię złożono, dano ci różaniec,
Byś żywe koraliki w dłoni swej przewracał;
Nadchodzi czas modlitwy. Niechaj ubogaca
Sumienie, co litości nigdy nie zaznało;
Dręczyłeś je za życia. Gdy się martwym stało
Rozbito jest na części jak naczynie kruche;
Nie jesteś już człowiekiem, a człowieczym duchem,
I czas, jak powiedziałem, nastał, byś się modlił,
Bo nie masz już sumienia. Czyżbyś zaczął wątpić?
Na duszy odkupienie zacznij wnet pracować!

 

Lucyfer
Nie możesz tak okrutnie z duszą postępować;
Jeżeli chcesz by cierpiał, daj mi go, Gabrielu.
Dla ciebie to jest kłopot, lecz, mój przyjacielu
Dla diabła to przyjemność jego cierpień słuchać.
Jak będzie? Wszak to tylko zabłąkana dusza,
A takie, musisz wiedzieć, dla nas są najsłodsze.
Delicje! Całe piekło oglądało pogrzeb
I, prawdę powiedziawszy, czeka wciąż na niego.
Nie przejmuj się, aniele. Nie ma w tym nic złego,
Że dusza tak okropna cierpi za swe grzechy.
Naprawdę, to normalne. Nie ma co się spieszyć,
Poczekam. Wciąż cierpliwy i wciąż ludzki jestem.
Ach, cóż za marnotrawstwo; Cóż to jest za bezsens,
By trzymać w niepewności tego nieszczęśnika.

 

Głos
Niech mądrość nieskończona umysł twój przenika,
A zanim się obejrzysz wnet rozpoznasz wroga.

 

Gabriel
To tylko przywidzenia. Żadna to przestroga;
Nie przejmuj się, powiadam, jego podszeptami.
Mówiłem mu, że przegrał. Gdy już będziesz z nami,
Pokażę ci jak mało dziś upadli znaczą.
Nad grobem twoim ciągle żałobnicy płaczą,
Bo nie chcą byś do piekła już na wieki trafił.

 

Lucyfer
Nie zwiędły nawet jeszcze ponad tobą kwiaty,
Lecz dawno już przekwitło żywe kiedyś serce.
Zachłanny wiecznie byłeś, wciąż pragnąłeś więcej,
I pragnień swych bynajmniej nie zaniedbywałeś.
Więc jak to jest, poeto? Dasz mi ten kawałek,
Co marzeń jest cząsteczką i nadziei iskrą?

 

Gabriel
Podpalasz cały wszechświat; Wiem, że dzisiaj wszystko
Dla ciebie jest pokusą, żądzą i pragnieniem.

 

Poeta
Co dla was jest przekleństwem, dla mnie jest spełnieniem;
Tak było, jest i będzie. Taka moja rola.

 

Lucyfer
Gabrielu, czyżby Szatan dawno cię pokonał?
On nie chce być zbawiony. Słyszysz, co powiedział?

 

Poeta
Oskarżeń twych istotnie jestem bardzo ciekaw,
Więc powiedz archaniele, cóżem ci uczynił?

 

Lucyfer
Musiałeś w czemś zasłużyć albo w czemś zawinić;
Pamiętasz, co krzyczały tłumy do Piłata?

 

Widzowie
Ukrzyżuj! Biada zbawcy, po wsze czasy, biada!


---

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Somalija, @goździk Co się tyczy Lucyfera, mam już pewien plan. Pamiętam, że kiedyś chciałem coś podobnego napisać ale porwałem się z motyką na Słońce i nic z tego nie wyszło. Dlatego teraz podchodzę do tego spontanicznie i zobaczymy co z tego wyjdzie. Póki co, daje mi to sporo frajdy i pewnie coś jeszcze napiszę. Może wyjdzie jakiś dramat, któż to wie? :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...