Super sam

[Lidia Maria Concertina]

Wysyłam siebie na adres słońca

Nadmiar
Brak
Czekanie
Nikt nie otwiera, bo nie ma nawet drzwi
Nie ma nawet budynku, który mógłby je pomieścić

Nie, to nie parabola dla miłości
Tęsknota
Nie skamle
Spokojnie czeka przy stoliku na przystawkę, może kawę
A ty to kto?
Nie znam.
Nawet siebie.

Założę korale z kamieni. 
Rzucisz mi się na szyję ...?

Dziś pogoda ładna - w samym środku nocy
Ktoś wyprowadza lemura na spacer
Gdzieś za przepierzeniem z muślinu świętują środek roku - petardą miłości

A potem rodzi się pierwszy przypadek: kto? co?
Rozkoszny mianownik, mały bobasek
Za kilkadziesiąt lat ten właśnie bobasek będzie architektem - własnego wnętrza, żalu, niespełnienia, a może nawet ... szczęścia?
Kto wie - nierealne czasem się zdarza.

Wyjdę po chleb.
Pójdę się zakochać.
Pozostanę - przy życiu, ktoś w końcu musi się nim zajmować?
Niby proste czynności, a jednak nikogo po drodze nie udało mi się spotkać, nikogo nie udało mi się ... zanucić, rozczytać jak szyfr, niedbale wrzucić do torebki, zaciągnąć - jak wilka do lasu  ...

Płaczę
I śmieję się do tych łez
Słowa przychodzą
I odchodzą z kwitkiem

Jestem cała pozniekształcana.
Od spędzania czasu w sobie
Od przerw na drugiego człowieka
Od powrotów do ... otwierania wyważonych drzwi
Somnambulizm.
Zbyt wcześnie zdiagnozowana myśl.
Jeśli jestem ... w
ogóle ...

Kontrabas samotnego popołudnia i Paryża za progiem snów ... 
...  Poddaję się walkowerem.
Nie mam szans na twoje Budapeszty, jeśli mi we mnie nie wierzysz ...

"Z Panem Bogiem."


 

 

 

[goździk]

@Lidia Maria Concertina Przeczytane z przyjemnością. Bobaskowy mianownik wręcz rozbrajający. A ten naszyjnik z kamieni - nic tylko wziąć kąpiel w rzece... :D 

 

Podoba mi się, bardzo :)