potęga teologii apofatycznej

[ernest_kron]

że nie będzie wieczoru

że nie było nocy

nie to i nie tędy

 

lubiłem stary ruski tytoń

i wolny wschód księżyca

nad tą polską Niziną.

lubiłem nasze długie rozmowy.

dłoń człowieka powtarzającą gesty człowieka.

 

teraz,

jakbym pierwszy raz czytał „Umiłowanie”.

albo à Kempisa. a tam, między wierszami –

nostalgię za stratą, w półcieniu

że życie pełniejsze

o, pełniejsze!

na wieczność nie nam dane;

 

jak płonący magnez

wśród suchych kwiatów –

gdzieś pomiędzy piątą

a naszą szóstą wódką

był ten punkt –

jednoznaczny,

ciemny,

gdzie wiatr też przystawał.

nie mówiliśmy –

myśl przywiązana do bażanciego ogona

błąkała się między sosnami:

 

że nie będzie wieczoru

że nie było nocy,

nie było poranka –

i milczeliśmy razem o tej jałowej tajemnicy.

 

21.12.2016, Warszawa

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To mi się podoba